บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 16 หน้า 5
กะเวนมองรุทรกับเมทินีด้วยสีหน้าเซ็งสุดๆ ที่เหยื่อก็ไม่ได้ ยังต้องมาช่วยทั้งคู่อีก
เมทินีนอนอยู่บนแคร่ไม่ไผ่ มีรุทรและกะเวนยืนอยู่ใกล้ๆ ชาวขาวทั้งหมู่บ้านไม่เว้นแม้แต่คนแก่กับเด็กก็มาล้อมดูอยู่
วาโพเดินเข้ามาหากะเวน พอเห็นรุทรก็รู้สึกปิ๊งทันที “พวกนี้เป็นใครน่ะไอ้เวน”
กะเวนสะดุ้งกับการเรียกชื่อรีบกระซิบทันที “บอกกี่ครั้งแล้วถ้าไม่เรียกข้าเต็มๆว่ากะเวน ก็เรียกพี่เวนก็ยังดี”
วาโพหงุดหงิด “เฮ้อ ยุ่งยากจริง”
“มันติดอยู่ในกับดักของพวกเรา เจ้าไปหายามาทำแผลให้แม่หญิงนี่หน่อย”
วาโพเดินมาดูแผลแล้วหันไปหยิบกล่องยา เอามาเปิดแล้วปิด ทุกคนงงกับการกระทำของวาโพ “บอกมาก่อน แม่หญิงนี่เป็นเมียคุณเหรอ”
“มันเกี่ยวอะไรกับเอ็งวะวาโพ”
“ถ้าเป็นเมียไม่รักษา แต่ถ้าไม่ใช่ ข้าถึงจะช่วย”
เมทินีรำคาญ “ไม่ใช่หรอกเราเป็นเพื่อนกัน เอายามาใส่เร็ว ฉันเจ็บแผล”
วาโพจะเริ่มเช็ดแผลแล้วหยุดมองรุทร
รุทรรู้ทันที “เราเป็นเพื่อนกันจริงๆ”
วาโพตัดสินใจดึงไม้ออก เมทินีสะดุ้ง “กรี๊ดดดดด เจ็บ”
“แผลสดแบบนี้ต้องใช้แอลกอฮอล์ทำความสะอาด แล้วตามด้วยทิงเจอร์”
วาโพลงมือทำแผล เมทินีแสบแต่ก็กัดฟันทน วาโพทำแผลจนเสร็จ “เรียบร้อยแล้วจ้ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“เสร็จธุระแล้ว พวกเอ็งออกไปจากที่นี่ได้”
“แต่พวกเราไม่มีที่ไปนะครับ ขอพักที่นี่สักคืน หรือว่าจะให้เช่าก็ได้”
“ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเอ็ง” กะเวนดึงมีดออกมา รุทรกับเมทินีตกใจมาก
รุทรจะอธิบาย แต่เมทินีเอามือกันรุทร ”เดี๋ยวฉันตัดการเอง” เมทินีพูดกับกะเวน “ใจเย็นๆแล้วฟังฉันก่อนนะคะ คือว่าเราสองคนหลงทางมาตั้งแต่เมื่อวาน เราเลยจะมาขอความช่วยเหลือ จนมาติดกับดักนี่ล่ะค่ะ และเราสองคนไม่ได้มีเจตนาร้ายเลยนะคะ” กะเวนมองหน้ารุทรกับเมทินีนิ่งคิดจะเชื่อดีหรือไม่
“ถ้าไม่เชื่อก็ไปดูที่เชิงเขาลูกโน้นได้ รถเราเสียหลักจอดอยู่ตรงนั้น”
กะเวนไม่เชื่อ “ข้าไม่เชื่อ ไป ไป พวกเอ็งออกไปเลย” กะเวนไล่รุทรกับเมทินี เมทินีกับรุทรมองหน้ากันว่าจะเอายังไงต่อไปดี
วาโพไม่พอใจกะเวน เพราะชอบรุทรอยู่ รีบออกตัวช่วยขอร้อง เป็นภาษากระเหรี่ยง เสียงอ้อนๆ“พี่เวน อุ๊ย พี่กะเวนให้เขาอยู่เถอะ”
“ยังไงข้าก็ให้อยู่ไม่ได้”
วาโพพยายามอ้อน “พี่กะเวน แต่พวกเขาบาดเจ็บอยู่นะ ให้เขาพักสักหน่อยเถอะ”