บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 16 หน้า 3
“หือ...ฉันน่ะเหรอทำอะไรเธอ...นี่เธอกล้าพูดแบบนี้กับฉัน กล้าคิดทุเรศแบบนี้ได้ยังไง” เมทินีคว้าฟืนมาถือ “วันนี้เธอตายแน่....ตายลูกเดียวนายวาทิต” เมทินีวิ่งไล่ตีวาทิต
วาทิตออกวิ่งพร้อมถือกล้องหันมาถ่ายรูปเมทินี
สุดท้ายรุทรหยุดวิ่ง เมื่อเจอหญิงชาวเขาอุ้มลูก เมทินีเงื้อไม้จะตีแล้วชะงักมอง ทั้งคู่ต่างดีใจ “เจอคนแล้ว เราเจอคนแล้ว”
แม่อุ้มลูกมองนิ่งหวาดๆ เมทินีเห็นเด็กน่ารักก็ยิ้มให้ ลืมความโกรธสิ้น เข้ามายืนใกล้รุทร
“วาทิตดูสิ...เด็กชาวเขาทำไมน่ารักอย่างนี้ ชื่ออะไรคะหนู”
“ไม่ได้หรอก...ฉันมีลูกคนเดียว”
เมทินี-รุทรงง มองหน้ากัน “ฉันถามว่าเด็กชื่ออะไรจ๊ะ”
“หน้าหนาวมันก็หนาวล่ะซิ...เธอถามแปลกๆ พวกคนกรุงที่ถามโง่ๆ”
พ่อชาวเขาถือเข่ง ของใช้ทำสวนเดินขึ้นมาส่งเสียงดัง
“อ้าวเฮ้ย..คุยอะไรกัน...โธ่เอ้ย...เอ็งคุยกับมันทั้งวันก็ไม่รู้เรื่องหรอก”
“อ้าว...ทำไมล่ะ นั้นสิ...ทำไมไม่รู้เรื่องครับ”
“ก็เมียข้าหูมันตึง”
“อ๋อ...งั้นเหรอ / อ๋อ...งั้นเหรอ”
“คือรถผมเสีย แถวนี้จะหาร้านซ่อมรถได้ที่ไหน”
“ร้านไม่มี แต่เดินไปปู้นมีหมู่บ้าน จะไปกับข้าก็ได้เย็นๆข้าก็กลับ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปกันเองได้ ขอบคุณครับ”
“งั้นข้าไปก่อนนะ” ทั้งสองเดินไป รุทร-เมทินีมองตาม
เมทินีนึกได้ไล่ตีรุทรต่อ พ่อ-แม่ลูกมองตาม งง
รุทรกับเมทินีเดินมากันสองคน เริ่มเหนื่อย
“นี่เราโดนหลอกหรือเปล่า เดินมาตั้งไกลแล้วไม่เห็นบ้านสักหลัง”
“คงไม่มั้ง เค้าบอกว่าตรงปู้นก็คงหมายถึงตรงนั้น ก็ไม่น่าไกล”
“นี่เธอไม่เคยได้ยินหรือไงที่เขาว่าถ้าชาวเขาบอกว่าตรงปู้นนะ ให้เช็คให้ดีว่ามันปู้นสั้นปู้นยาว”
“ทำไมเหรอ”
“ก็ถ้าตรงปู้นสั้นก็หมายถึงตรงโน้นใกล้ๆ แต่ถ้าตรงปู้นนนนนนนยาวแสดงว่าอีกไกล”
รุทรเห็นเมทินีอธิบายประกอบเสียงน่ารักก็อดขำไม่ได้ “โอเค ไม่ต้องบ่นแล้ว ถ้าเมเหนื่อยก็พักก่อนนะ”
เมทินีมองไปรอบๆแล้วก็เห็นที่หนึ่ง “ไปตรงนั้นเถอะ หญ้ามันสั้นหน่อยน่าจะนั่งได้”
เมทินีชี้ไปตรงบริเวณที่ถูกถางหญ้าให้เตียนๆ แล้วเดินไปรุทรเดิมตามไป ทันใดนั้นทั้งสองคนก็สะดุดอะไรบางอย่างจนเซไปทั้งคู่ ไม่ทันตั้งตัวทั้งสองก็ถูกตาข่ายยักห่อหุ้มแล้วดึงขึ้นลอยไปห้อยไว้