บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 16 หน้า 4
“อ๊ากกกกก / กรี๊ดดดดดด”
บนยอดต้นไม้ เหล่าฝูงนกแตกฮือบินออกจากต้นไม้ ชาวเขาคนหนึ่งกำลังตำข้าวอยู่หน้าบ้าน พอเห็นก็รีบวิ่งไปลานกลางหมู่บ้านแล้วตีกลองรัวดังลั่น ชาวเขาตะโกนตื่นเต้น “จับได้แล้ว...เร็วจับได้แล้ว”
ชาวเขาชายหลายคนรีบวิ่งไปหยิบอาวุธพวกธนู มีด ขวาน ที่กระท่อมหลังใหญ่
กะเวนที่มีสีหน้ามุ่งมั่น ดูเหี้ยมจริงจัง ถืออาวุธพร้อมออกมา มีวาโพสาวร่างยักษ์เดินมายืนเคียงข้างกะเวน กะเวนจะเดินลงจากบ้านด้วยมาดผู้นำ แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว มือของวาโพก็ดึงคอเสื้อไว้แล้วยื่นมือเหมือนเด็กๆ
วาโพอ้อน “อุ้ม...อุ้ม...อุ้ม”
กะเวนหน้าเสีย เหงื่อแตกพลั่กๆ ยื่นมือที่สั่นเทาจะไปอุ้ม
กะเวนวางร่างของวาโพให้ยืนแล้วตัวเองก็มายืนสีหน้ามุ่งมั่นดูหน้าเกรงขามสมเป็นผู้นำที่ลานกลางหมู่บ้าน ชายชาวเขาพร้อมอาวุธหลายคนยืนรอกะเวนอยู่
“ดูจากฝูงนกแล้ว วันนี้พวกเราจะไม่ผิดหวังแน่”
ทุกคนพร้อมกัน “เฮ้”
กะเวนชูอาวุธแล้ววิ่งนำไป ชาวเขาชายทุกคนวิ่งตาม เหล่าชาวเขาหญิงตบมือเป็นกำลังใจ
รุทรกับเมทินีติดอยู่ในตาข่ายพยามดิ้นแต่ไม่หลุด “ทำไงดีล่ะวาทิต ไอ้กับดักจับสัตว์นี่มันแกะไม่ได้เลย”
“เค้าเตรียมไว้จับสัตว์ใหญ่”
“งั้นก็แสดงว่าเดี๋ยวต้องมีคนมาดูน่ะสิ”
รุทรได้ยินเสียงเหมือนคนแห่กันเดินมา “ฟังเสียงสิ ผมว่ามาแล้วล่ะ”
รุทรกับเมทินีมองหน้ากันดีใจ แล้วรีบมองไปรอบๆหาคนช่วย พวกกะเวนวิ่งมาถึงอย่างฮึกเหิม พอเห็นตาข่ายมีสิ่งมีชีวิตก็ร้องเฮดีใจลั่น กะเวน เพ่งมองขึ้นไป ไม่รู้ว่าเป็นคน เพราะมองย้อนแสงทำให้มองไม่เห็น
“ตัวอะไรวะ....พวกเราเตรียมอาวุธ” กะเวนตัดสินใจสั่งการ
รุทรกับเมทินีมองหน้ากันตกใจ “เฮ้ย...เดี๋ยว อย่าทำอะไรพวกเรา”
“พวกเราเป็นคนค่ะ”
กะเวนกับชาวเขาถอนใจเซ็งพร้อมกันด้วยความผิดหวัง กะเวนสั่งเสียงเซ็งๆ “ปล่อยพวกมันลงมา”
มีดอันใหญ่สับเชือกทีเดียวขาด พร้อมเสียงกรี๊ดและเสียงร้องของรุทรกับเมทินี ตาข่ายร่วงลงสู่พื้น ชายชาวเขาช่วยกันแกะตาข่ายออก รุทรกับเมทินีดีใจที่เป็นอิสระรีบลุกขึ้น ยิ้ม
“ขอบคุณครับที่ช่วยพวกเรา”
กะเวนยืนจ้องหน้าทั้งสองอย่างไม่ชอบใจ ระหว่างนั้นเมทินีรู้สึกเจ็บที่ขาก็มองดูเห็นเลือดออกและมีเศษไม้ปักอยู่ก็เข้าใจผิดคิดว่าโดนยิง “วาทิต ฉันโดนธนูยิง” พูดจบเมทินีก็เจ็บแผลจนจะล้ม
รุทรต้องรีบประคอง “เม...เม ช่วยด้วยครับ ช่วยพวกเราด้วย”