บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 19 หน้า 3
กะเวนกับวาโพเดินวนไปวนมา มีชาวบ้านนั่งล้อมรอบ ทุกคนเป็นห่วงรุทรกับเมทินี
กะเวนกับวาโพเดินไปมาจนสุดท้ายชนกัน “ไอ้เวน มาเดินชนข้าทำไม คนยิ่งกำลังเครียดๆ”
กะเวนจ๋อย “ขอโทษจ้า ข้าก็กำลังใช้ความคิดเหมือนกัน”
“ฮึ...คิดเหรอ....เปลี่ยนจากความคิดมาเป็นความกล้าดีกว่า ไอ้ขี้ขลาด”
กะเวนเสียงเข้ม “ข้าไม่ได้ขี้ขลาดนะวาโพ” วาโพมองอย่างไม่เชื่อ “แต่ข้ากลัวตาย”
วาโพโกรธ “นี่ไง ข้าถึงบอกเอ็งมันขี้ขลาด เอ็งมันไม่ควรจะเป็นหัวหน้าเผ่าเราเลย”
“วาโพ...เอ็งนี่จะมากไปแล้วนะ ถึงข้าจะหล่อ ข้าก็ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกนะเว้ย”
“แล้วไง ก็เอ็งขี้ขลาดจริงๆนี่”
“ได้ ข้าจะพิสูจน์ให้เอ็งเห็นว่าข้าก็กล้าหาญเหมือนกัน” กะเวนเดินมายืนหน้าชาวบ้านด้วยสีหน้าเหี้ยมหาญเอาจริงเอาจัง “ทุกคนฟังข้า ข้าจะไปช่วยคุณรุทรกับคุณเม ใครจะไปกับข้าบ้าง”
ชาวบ้านทุกคนเฮลั่น กะเวนเดินไปหยิบที่เป่าลูกดอกมายืนแล้วชูขึ้น “ถึงเราจะไม่มีปืน แต่เราจะใช้อาวุธล่าสัตว์ของพวกเรา เป่าลูกดอกอาบยาสลบสู้กับมัน สู้ไหมสู้”
ทุกคนส่งเสียงรับพร้อมกัน “สู้” วาโพที่ยืนมองก็ยิ้มอย่างมีความหวัง
“อีกครั้งนะ...สู้ไหมสู้”
“สู้”
“งั้นก็ลุยยยยยยยยยย!” กะเวนชูที่เป่ายาเอียงไปเอียงมาด้วยความคึกคะนอง ลูกดอกหล่นออกมาแล้วปักที่เท้าของกะเวน “จ๊ากกกก อะไรตำเท้ากูวะ”
ทุกคนที่ร้องเฮๆๆๆ อย่างฮึกเหิมต่างหยุดมองเป็นตาเดียว วาโพก็มองแล้วตาโตตกใจเหมือนกับทุกคน
กะเวนเสียงสั่น “ลูกดอกปักตรีนนนนนนกู” พูดจบกะเวนก็ล้มตึงทุกคนเข้าไปดูกะเวน วาโพได้แต่ถอนใจเซ็ง
รุทรพาเมทินีวิ่งหนีอยู่จนเมทินีเหนื่อยหอบ “พอก่อนวาทิต ฉันเหนื่อย”
รุทรห่วงกลัวโจรตามมาทัน “แข็งใจอีกนิดไม่ได้เหรอ ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกมันรู้หรือยังว่าคุณหนีมาแล้ว”
“ไม่ไหว เธอเองก็น่าจะพักนะ เดี๋ยวหัวใจวาย” รุทรพอเห็นเมทินีมองก็ต้องยอมพัก
โจรทั้ง4 วิ่งไล่ตามมา โจรคนที่สามเลี้ยวซ้ายแลขวา “พวกมันหายไปไหนวะ”
โจรลูกพี่สั่ง “ถึงหายไปจากโลกพวกมึงก็ต้องหาให้เจอ”
“เฮ้ย...นั่นใช่มันสองคนหรือเปล่าวะ” โจรคนที่สองชี้ ทุกคนมองตามไปแล้วเห็นรุทรกับเมทินีอยู่ไกลๆใต้ต้นไม้
“กูว่าใช่ว่ะ” โจรคนที่สี่เล็งปืนแล้วยิงแต่โดนต้นไม้ เมทินีกรี๊ดลั่น
“ไปเร็วเม” รุทรพาเมทินีวิ่ง
โจรทั้ง 4 คนวิ่งตาม