บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 19 หน้า 5
“เอามือไหนยิงล่ะ”
“แล้วจะทำไงล่ะ” เมทินีสะบัดโจรที่เกาะเธอไม่หลุด “ไอ้บ้านี่ก็ปล่อยฉันซะทีสิ” เมทินีเริ่มหมดแรง “วาทิต ฉันจะหมดแรงแล้วนะ”
“เม...ทำใจดีๆไว้นะ”
“ฮ่าๆๆ กูว่ามึงสองคนลงไปทำใจที่ใต้น้ำแล้วกันนะ”
“แกอย่านะ” พูดจบเมทินีก็ถูกโจรดึงอย่างแรงจนร่างร่วงลงน้ำไป
“เม” รุทรตัดสินใจกระโดดน้ำตามลงไป
โจรอีกสองคนไล่ยิงตามร่างรุทรที่ร่วงลงน้ำไป
รุทรกับเมทินีลอยมาตามน้ำอย่างทุลักทุเล ชนิดไม่น่ารอดแล้วจมหายไปทั้งคู่
วารินเดินออกมาจากห้องสอบ แล้วมารอไมตรีด้านหน้าห้อง
สักพักไมตรีก็เดินออกมา วารินรีบเข้าไปหา “เป็นไงไม ทำได้ไหม”
ไมตรีดูนิ่งๆ ส่งชีทคืนให้วาริน “ได้ ขอบใจนะที่เอาชีทให้เมื่อคืน”
“เดี๋ยวเราไปทานไอติมกันไหม แตกับฝ้ายลงไปรออยู่ข้างล่างแล้ว”
“ไม่ล่ะ ขอบใจที่ชวน ฉันจะรีบกลับบ้าน”
“ทำไมล่ะ ไม่นานหรอก”
“คือแม่ฉันอยู่ร้านคนเดียว ลูกจ้างก็ขอลาพักกลับบ้าน แล้วพี่....”
“พี่เธอทำไมเหรอ”
“เปล่าหรอกไม่มีอะไร เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ”
วารินพยักหน้ารับเซ็ง “ถ้าเธอกลับไปดูแลแม่ ช่วยงานที่บ้านก็ไปเถอะ”
ไมตรียิ้มให้แล้วเดินออกไป วารินมองตามด้วยความเป็นห่วง
มณีกำลังจัดแบ่งดอกกุหลาบใส่กระถางโลหะใหญ่ๆเพื่อแช่ตู้เย็น มณีมีท่าทางไม่มีความสุข จนเผลอกำกุหลาบทั้งกำจนหนามตำ “อุ๊ย!” มณีเผลอทิ้งกระถางตกพื้น
ไมตรีที่กลับจากสอบมาเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปหามณี ไมตรีดูมือแม่ก็เห็นเลือดซิบๆเต็มสองมือ “แม่เกิดอะไรขึ้น แม่คิดถึงพี่เมใช่ไหม”
ไมตรีพามณีมานั่งแล้วเอาผ้าชุบแอลกอฮอล์มาเช็ด “นี่มันก็หลายวันแล้ว เรายังติดต่อเมไม่ได้เลย”
“พี่เมไปกับพี่วาทิต เค้าคงอยากเป็นส่วนตัวมั้งแม่”
“แต่แม่ห่วงพี่เค้า ถามพ่อเลี้ยงแกก็ตอบแค่ว่าเมไปบริจาคเครื่องดนตรี แต่มันหลายวันแล้วมันยังไม่เสร็จอีกเหรอ”