บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 15 หน้า 2
“แต่ผมว่าไม่สะดวก” อังกูรกับเมทินีมองรุทรทันที ไม่คิดว่ารุทรจะกล้าห้าม “ธุระนี่เป็นเรื่องของผมกับเม ผมคงให้พี่กูรไปด้วยไม่ได้”
“ไม่เอาน่าน้องชาย พี่ไปด้วยอีกคนมันก็คงไม่เป็นไรหรอก”
“ยังไงก็ไม่ได้ ผมต้องการไปกันแค่สองคนเท่านั้น”
รุทรยิ้มให้อังกูร แล้วดึงเมทินีไปเปิดประตูขึ้นรถ จากนั้นขึ้นรถฝั่งคนขับ
อังกูรเดินตามมาจับไหล่รุทรไว้แล้วจ้องหน้านิ่ง “งั้นก็เดินทางดีๆ ระวังตัวด้วยนะ”
รุทรยิ้มแล้วแกะมืออังกูรออกจากไหล่
เอื้องคำเดินเข้ามาจับไม้จับมือด้วยความเป็นห่วง “ถ้ามีอะไรรีบโทรกลับทันทีนะคะ โทรหาป้าเรื่อยๆนะคะ อย่าขาดการติดต่อนะคะ ป้าเป็นห่วง”
“ขอบคุณครับป้า” รุทรยิ้มให้เอื้องคำ แล้วขึ้นรถขับออกไป
อังกูรมองตามด้วยความโกรธแล้วเดินออกไป
เอื้องคำ หนาน จั่นเป็งรู้สึกสงสารอังกูร “เฮ้อ...สงสารคุณกูรนะ”
อังกูรเดินมาที่มุมหนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
“ไอ้ชาติ แกรีบตามไปจัดการไอ้วาทิตเร็ว มันเพิ่งออกจากไร่” อังกูรกดวางสายแล้วยิ้มพอใจ
กินรีถือกระเป๋าลงมาจะกลับบ้าน พอเจออังกูรก็ชะงักไป “ไงคะ ได้ส่งคนรักไปฮันนีมูนหรือเปล่า”
“แน่นอน”
“ยินดีด้วยนะคะที่คุณกูรทำใจได้”
กินรีจะเดินไปแต่อังกูรพูดไล่หลัง “ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ฉันสังหรณ์ว่าเมจะต้องกลับมาเป็นของฉันเร็วๆนี้”
กินรีไม่เข้าใจที่อังกูรพูด “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ”
อังกูรยิ้ม “ก็วาทิตมันสุขภาพไม่ค่อยดี อีกไม่นานมันก็คง...ตาย” อังกูรเดินยิ้มอารมณ์ดีออกไป
กินรีมองตามไม่เข้าใจที่อังกูรพูด
หน้าตลาด เห็นรถพ่อเลี้ยงวิทย์แล่นมาจอด พ่อเลี้ยงวิทย์กับวารินลงมาจากรถ
“ให้รินช่วยคุณลุงซื้อของก่อนไหมคะ”
“ไม่เป็นไร รินรีบไปเรียนเถอะ ลุงหาซื้อเองได้”
“งั้นรินบอกร้านให้คุณลุงแล้วกันนะคะ เพราะรินมาซื้อให้แม่ประจำ” พ่อเลี้ยงวิทย์ยิ้มแล้วส่งรายการให้วาริน วารินดูกระดาษ “ถ้าพวกอาหารผู้ป่วย น้ำยาฆ่าเชื้อ สำลี น้ำเกลือนี่ต้องร้านเฮียย้งตรงมุมโน้นค่ะ ส่วนพวกแป้งทาตัว โลชั่นกันผิวแห้งร้านสะดวกซื้อตรงหน้าตลาด แต่ถ้วยตวง” วารินหน้าเสีย “แฮะๆ ที่รินทำแตก แล้วก็ผงซักฟอกกับผ้าขนหนูผืนกลางนี่ร้านท้ายตลาดจะดีกว่าค่ะ เพราะมีผงซักฟอกแบบกล่องใหญ่แล้วมีผ้าขนหนูขนาดกลาง”