บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 15 หน้า 3
บุษบันเดินเก็บค่าเช่าแผงกับลูกน้อง พอมองเห็นพ่อเลี้ยงวิทย์กับวารินก็ชะงักทันที
บุษบันเห็นวารินไหว้พ่อเลี้ยงวิทย์แล้วแยกเดินไปที่ท่ารถ บุษบันมีสีหน้าแปลกใจ สงสัย “เอ๊ะ...นั่นพ่อเลี้ยงวิทย์นี่ แล้วมานี่ทำไม แล้วไปรู้จักกับน้องรินเมื่อไหร่”
ลูกน้องตอบ “ผมไม่ทราบครับ”
บุษบันค้อน พึมพำ “ฉันไม่ได้ถามแก ถ้ารู้จักกับน้องริน ก็ต้องรู้จักรุทร แล้วไปรู้จักกันตอนไหน ก็ตอนเข้าไร่รุทรไม่ได้เจอกับพ่อเลี้ยงนี่” บุษบันนึกได้ “หรือว่ารุทรไปสัมมนาแล้วเจอกับพ่อเลี้ยงที่กรุงเทพฯ แล้วรุทรก็พาพ่อเลี้ยงมาจีบแม่แรม”
บุษบันดีใจ “ต๊าย ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ป็อกสองเด้งน่ะสิ ได้แฟนหล่อแล้วยังได้เป็นสะใภ้เศรษฐีอีกเหรอเนี่ย???”
“อันนี้ผมก็ไม่ทราบอีกเหมือนกันครับ”
“โอ๊ย...ไม่ต้องออกความเห็นบ้างก็ได้”
ลูกน้องหน้าเสีย บุษบันมองพ่อเลี้ยงวิทย์กับวารินแล้วเอาไงดีจะตามใครดี แต่เห็นวารินขึ้นรถบัสไปแล้ว บุษบันตัดสินใจโฟกัสไปที่พ่อเลี้ยงวิทย์ทันที ว่าแล้วก็แอบตามพ่อเลี้ยงวิทย์ไป
บุษบันยืนลับๆล่อๆชะเง้อคอยืดคอยาว
“พ่อเลี้ยงมาร้านเฮียย้งก็แสดงว่าต้องมาซื้ออุปกรณ์การแพทย์เหรอ”
“น่าจะใช่นะครับ”
บุษบันได้ยินเสียงก็หันไปเจอลูกน้องยืนอยู่ด้านหลังด้วยท่าทางลับๆล่อเหมือนเธอก็ตกใจ “เอ้า....แกมาตามฉันทำไม ไปเก็บค่าเช่าสิ”
“แล้วคุณบุษจะสอดรู้สอดเห็นคนเดียวเหรอครับ”
“เออ... ไอ้ปั๋นต๊าย...ไป๊!!!” (ภาษาเหนือแปลว่าไอ้ตายพันครั้ง)
ลูกน้องรีบเดินออกไป บุษบันยืนต่อแล้วเห็นพ่อเลี้ยงวิทย์เดินถือถุงพะรุงพะรังออกมา เธอจัดหน้าจัดผมให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้วรีบวิ่งตามไป
พ่อเลี้ยงวิทย์ถือถุงเดินออกมาจากร้าน แล้วก็แปลกใจที่เจอบุษบันยืนยิ้มหวาน บุษบันไหว้อย่างอ่อนช้อยย่อเข่าจนศีรษะแทบจะชนเข่า พ่อเลี้ยงวิทย์ตกใจมาก
“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยงวิทย์ จำบุษได้ไหมคะ บุษบันที่เคยไปรับส้มที่ไร่มาขายน่ะค่ะ”
“เอ่อ...จะ..จำได้ครับ ร้านคุณบุษบันอยู่ที่นี่เหรอครับ”
“ใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่ร้านค่ะ กาดที่นี่ของบุษทั้งหมด ตึกแถวรอบตลาดก็ใช่นะคะ ร้านกาแฟตรงนั้น ร้านข้าวแกงตรงโน้น แม้แต่แผงหวยตรงนี้ก็ของบุษค่ะ สรุปคือที่อำเภอนี้บุษรวยสุดค่ะ ว่าแต่พ่อเลี้ยงมาทำอะไรที่นี่คะ”
“ผมมาธุระน่ะครับ”