บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 10 หน้า 2
“ฉันขอไม่เอาค่ะ แค่นี้พ่อเลี้ยงก็สิ้นเปลืองเพราะพวกเรามามากแล้ว”
“โธ่แรม ทำไมคิดอย่างนั้น อย่างน้อยให้พยาบาลพิเศษช่วยสลับกับเธอดูแลวาทิตก็ยังดี”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำได้ รินกับวัตรก็อยู่ ให้ฉันทำเถอะนะคะพ่อเลี้ยง”
“งั้นก็ตามใจ” พ่อเลี้ยงวิทย์พูดกับวาทิต “หายเร็วๆนะลูก พี่เค้าจะได้กลับมาอยู่กับแม่แรม แล้ววาทิตก็จะได้กลับไปอยู่กับพ่อนะ”
รุทรนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับดนตรีของวาทิต แต่อ่านไม่รู้เรื่องก็เปลี่ยนเล่มใหม่ก็ไม่สนุกอีกเลยวางหนังสือ แล้วเดินไปที่เปียโนนั่งเล่นที่เคยเรียนมา รุทรเอาโน้ตมาดูแล้วลงมือเล่นแต่จำไม่ได้พยายามหัดน้องๆแน้งๆไปตามเรื่องก็เบื่อ แล้วรุทรนึกขึ้นได้หยิบเอากล้องมาเปิดดูรูปเมทินีในอริยาบทต่างๆที่แอบถ่ายไว้
“ความสวยของเธอนี่มันน่ากลัวจริงๆ นะเมทินี”
ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของรุทรสั่น รุทรหยิบมาเครื่องหนึ่งแต่ไม่ใช่ หยิบอีกเครื่องมาดู หน้าจอเห็นชื่ออนุวัตร รุทรรีบวิ่งไปล็อคประตู แล้วกดรับ “ไอ้วัตร ว่าไงวะ”
อนุวัตรยืนอยู่กับนักท่องเที่ยวที่ด้านหน้าไร่ ในมือถือขวดน้ำส้มดูดไปด้วย “ไม่ว่าไง จะบอกว่าน้ำส้มไร่แกนี่อร่อยจริงๆว่ะ”
“ไอ้บ้า...ว่างมากหรือไงถึงโทรมากวน ฉันก็ตกใจนึกว่าที่บ้านมีอะไร” รุทรนึกได้ “เฮ้ย..เดี๋ยว นี่แกอยู่หน้าไร่เหรอ”
“เออ...น่ะสิ ฉันเพิ่งเสร็จประชุมที่เชียงใหม่ เลยแวะมาหาไอ้รินก็อยากเจอแก แกออกไปกินข้าวกับฉันกับรินหน่อยได้ไหม แต่รินเลิกบ่ายสามนะ แกมาเจอฉันก่อน”
“ที่หน้าไร่จะไม่สะดวกน่ะสิ เอางี้เลยจากไร่ไปสักครึ่งกิโลจะมีร้านกาแฟอยู่ แกไปคอยฉันที่นั่นนะ”
อนุวัตรกดวางสาย แล้วหันไปสั่งน้ำส้มพร้อมส่งยิ้มหวานให้พนักงาน
เมทินียืนคุยกับจั่นเป็งในห้องครัว “มื้อกลางวันวันนี้เดี๋ยวฉันทำอาหารเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปดูคุณวาทิตเถอะ”
“ไม่เอาล่ะ อยู่ห่างๆกันบ้างก็ได้”
จั่นเป็งงง “ทะเลาะกันเหรอคะ”
เมทินีนึกได้ “เอ่อ...เปล่าหรอก”
“ถ้าคุณเมจะทำอาหาร งั้นจั่นเป็งไปทำอย่างอื่นนะคะ”
“อ้าว...ไม่อยู่ช่วยฉันหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะค่ะ ป้าเอื้องคำจะโกรธ” จั่นเป็งเดินออกไปไม่สนใจเมทินี
เมทินีไม่อยากสนใจเดินไปเปิดตู้เย็นหาของ
พอจั่นเป็งไป รุทรก็ออกมาจากที่ซ่อนแอบดูจนแน่ใจแล้วเดินออกไป