บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 10 หน้า 5
“มันหน้าที่เธอเหรอ หรือว่าเธอไม่อยากเป็นเมียวาทิต แต่อยากเป็นคนใช้”
“นรี ถ้าเธอมีอะไรไม่พอใจฉันก็บอกมาตรงๆดีกว่า ถ้าฉันแก้ไขอะไรได้ฉันก็จะทำ อย่างน้อยเราก็จะได้ไม่ต้องมามึนตึงใส่กัน”
“ถ้าฉันบอกเธอจะทำให้แน่เหรอ”
“อะไรล่ะ”
“ช่วยตายไปให้พ้นๆหน้าฉันทีได้ไหม ฉันเกลียดเธอ”
เมทินีได้ยินก็โมโห “ได้...ในเมื่อฉันพยามดีด้วยแต่เธอไม่รับไมตรี ต่อไปนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะโกรธเกลียดอะไรฉัน แต่อย่ามาล้ำเส้นฉันก็แล้วกัน”
กินรีลงนั่งประจำที่ ไม่สนใจเมทินี เมทินีก็ลงนั่งไม่มองหน้ากินรี
สักพักจั่นเป็งเดินเข้ามา “คุณเมเจ้า คุณวาทิตเอาจักรยานขี่ไปหน้าไร่น่ะเจ้า จั่นเป็งกลัวว่าคุณวาทิตจะเป็นอะไรไปนะเจ้า”
เมทินีสงสัย “ไปทำไมของเขานะ”
“คุณเมไปไม่ไปดูคุณวาทิตหน่อยเหรอเจ้า”
เมทินีทำเป็นไม่สนใจ “เขาไปเองได้ก็ต้องกลับมาได้”
“คนที่มีหน้าที่ต้องห่วงกับไม่ห่วง มัวไปห่วงแต่คนอื่น”
เมทินีมองกินรีไม่พอใจเดินหนีไป
ชาติกับจ่าง ลากร่างของรุทรเข้ามาในพงข้างทาง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จ่างค้นตัวจะหาโทรศัพท์ แล้วทันใดนั้นรุทรก็ฉวยโอกาสตีเข่าเข้าหน้าจ่างเต็มๆจนหน้าหงาย
ชาติถือไม้ฟาด แต่รุทรรับไว้แล้วถีบยอดหน้าใต้คางจนชาติหงายหลัง ไม้ตกมาข้างรุทร รุทรดีดตัวลุกขึ้นยืนคว้าไม้เป็นอาวุธ ในขณะที่ชาติชักมีดออกมา แต่รุทรก็สู้ไม่ถอย รุทรเอาไม้ตีข้อมือจนมีดหลุดจากมือชาติ
เสียงโทรศัพท์ดังจนเงียบ แล้วดังใหม่ในขณะที่ต่อสู้กัน
อนุวัตรรอจนสายหลุดแล้วโทรอีก “เฮ้ย อะไรของมันวะ” อนุวัตรกดวาง “หรือจะออกมาไม่ได้มีคนเห็น หรือจะโดนทำร้ายเกิดเรื่อง หรือมันจะเบี้ยว” ยิ่งคิดยิ่งงง สุดท้ายอนุวัตรลุกออกไป
เมทินีเดินไปเดินมาหน้าบ้าน เริ่มกระวนกระวายใจที่รุทรยังไม่กลับมา
จั่นเป็งชะเง้อคอยมองตาม ห่วง “คุณเมเจ้า จั่นเป็งว่าคุณวาทิตไปนานเกินไปแล้วนะเจ้า ท่าทางไม่ดีแล้วนะเจ้า”
“คนอวดเก่งแบบนั้นไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก อย่าห่วงไปเลยจั่นเป็ง ขนาดเจ้าตัวยังไม่ห่วงตัวเองเลย” เมทินีทำเป็นพูดไม่สนใจ แต่ชะเง้อมองหาอยู่ตลอดเมทินีพูดกับตัวเอง “บ้าจริง ไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไงนะวาทิต”