บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 10 หน้า 3
เมทินียกหมูยกผักลงจากตู้เย็นไปก็บ่น “ฮึ...คอยดูนะวันนี้ฉันหมกอยู่ในครัวทั้งวันไม่ต้องเจอหน้ากันเลย โทษฐานที่บังอาจรังแกฉันเมื่อคืน”
รุทรเดินออกมาที่นอกบ้าน เห็นจั่นเป็งเดินออกมาจากบ้านพอดี
“จักรยานนี่ฉันเอาไปขี่ได้หรือเปล่า”
“อ๋อ ได้ซิคะ”
“งั้นเดี๋ยวเอามาคืนนะ ขอไปออกกำลังกายหน่อย”
จั่นเป็งเป็นห่วง “อุ้ย...แล้วคุณวาทิตจะปั่นไหวเหรอค่ะ”
“สบายมาก” รุทรจะปั่นจักรยานออก
จั่นเป็งรีบมายืนขวางไว้ “เดี๋ยวค่ะคุณวาทิต แล้วจะปั่นไปไหนค่ะ ไกลหรือเปล่าค่ะ เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาไม่มีคนเห็นจะแย่เอานะคะ”
“ฉันไปแค่หน้าไร่นี่ล่ะ ไม่ต้องห่วงนะ”
จั่นเป็งตกใจ “ห๊า...ไปถึงนั่นเลยหรือค่ะ มันจะไกลไปหรือเปล่าค่ะคุณวาทิต ไม่ได้เลยนะคะ ถ้าคุณวาทิตเป็นอะไรไป จั่นเป็งตายแน่ๆเลย” จั่นเป็งหันหลังไป “พ่อเลี้ยงก็ต้องว่าทำไมดูแลคุณวาทิตไม่ดี ปล่อยให้ออกไปได้ยังไง ป้าเอื้องคำอีกคน อีจั่นเป็งตายแน่ๆ” จั่นเป็งหันกลับมาเห็นวาทิตปั่นจักรยานไปแล้ว
“อ้าว!ไปนู้นแล้ว ตายแน่ๆนังจั่นเป็ง” จั่นเป็งมองดูรุทรปั่นจักรยานออกไป แล้วใจไม่ดีกลัวโดนดุ
อังกูรเดินมาเห็นตอนที่รุทรไปแล้วก็สงสัยเพราะเห็นถีบจักรยาน เลยเดินไปหาจั่นเป็ง “วาทิต ปั่นจักรยานได้เหรอ”
“อุ้ย!คุณกูร จั่นเป็งก็ยังงงๆอยู่นี่ล่ะค่ะ แต่ก็น่าเป็นห่วงนะคะ”
“ปั่นไปใกล้ๆก็คงไม่เป็นไรมั้ง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิค่ะ คุณวาทิตน่ะเธอจะไปถึงหน้าไร่เลยนะคะ”
“ไปหน้าไร่เลยเหรอ” อังกูรสงสัยในตอนแรกแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายอย่างมีแผนการ
“คุณกูรช่วยไปดูได้ไหมค่ะ ถ้าเกิดคุณวาทิตเป็นอะไรขึ้นมา พ่อเลี้ยงเอาจั่นเป็งตายแน่”
“ได้...ฉันจะดูแลอย่างดี ยังไงคนที่ตายก็ไม่ใช่เธอแน่” อังกูรยิ้มร้าย พอใจแล้วเดินไป
ในบ่อน ที่โต๊ะไพ่ ชาติกำลังลุ้นไพ่ จ่างที่อยู่ในวงกับคนอื่นก็ร้อนใจ “เฮ้ย...พี่ชาติอย่าช้าดิ ได้แล้วถ่วงเหรอ”
“ใจเย็นๆสิวะ ของแบบนี้มันต้องลุ้นกันหน่อย”
คนเล่นคนอื่นลุ้นไปด้วย ชาติทิ้งไพ่หน้านิ่งๆ ทุกคนเห็นไพ่ชาติต่างเซ็งกันหมด
ชาติยิ้มแล้วกอบเงินมากองตรงหน้า “กูกำลังได้ จะถ่วงทำไม...ใช่ไหม” โทรศัพท์ชาติสั่น ชาติหยิบมาดูแล้วลุกจากโต๊ะ
คนในบ่อนโวย “เฮ้ย...”
ชาติยกมือห้ามคนในบ่อนแล้วเดินมาคุย “ครับคุณกูร”