รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 17

บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 17
7 กุมภาพันธ์ 2558 ( 23:56 )
1.2M
เงาใจ ตอนที่ 17
19 หน้า

กะเวน วาโพ พารุทรกับเมทินีมาถึงที่กระท่อมหลังใหม่ กะเวนมองทั้งสองด้วยสายตาระอาใจ หวั่นๆกลัวจะก่อเรื่องขึ้นมาอีก หน้ารุทรกับเมทินียังมีร่องรอยเลอะเขม่าควันเริ่มจ๋อย เมื่อเจอสายตาตำหนิของกะเวน

“นี่เป็นบ้านหลังสุดท้ายของที่นี่ที่ว่างอยู่ ถ้าพวกเอ็งเผาที่นี่อีกก็คงต้องให้นอนหนาวอยู่ลานหมู่บ้านนั่นล่ะ”

“พวกผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับที่ทำให้ลำบาก”

“รับรองค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งกับฟืนไฟอะไรอีกแล้ว” 

วาโพเดินมาหารุทรยิ้มหวานให้พร้อมกับชูยากันยุงให้ดู “ทีนี้ถ้ายุงกัดบอกฉันนะ จะได้ให้ยากันยุง อันนี้เป็นสูตรเฉพาะของเผ่าเราเลยนะ”  

“ขอบคุณนะวาโพ” รุทรยื่นมือจะเอายากันยุงให้ แต่วาโพดึงมือกลับ 

“ฉันทาให้คุณก่อน แล้วเดี๋ยวคุณค่อยทาให้ฉันด้วยนะ”

“เอ่อ...ไม่รบกวนดีกว่านะวาโพ ขอแค่ยาก็พอ”

วาโพค้อนให้รุทรหนึ่งวงก่อนจะวางขวดยาในมือของรุทร แต่ยังไม่วายไม่ค่อยอยากจะปล่อยมือรุทรเอาเสียเลย  จนกะเวนเห็นต้องมาแกะแงะนิ้ววาโพออก อย่างยากลำบาก

“ไป...กลับบ้าน”

“เดี๋ยวฉันเอาอาหารมาให้นะจ๊ะ” 

กะเวนลากวาโพไปอย่างยากลำบาก  รุทรกับเมทินีมองตามแล้วขำ

 

รุทรกับเมทินีเดินเข้ามาในบ้านพัก

“ว่าไปคนที่นี่ก็ปากร้ายใจดีนะ ขนาดฉันเผาบ้านเขาไปหลังก็ยังหาที่อยู่ให้เราอีก”  

“มันแสดงว่าจริงๆแล้วพวกเขาจิตใจดี แต่ต้องป้องกันตัวจากการเอาเปรียบของคนเห็นแก่ตัวบางกลุ่ม”  

“ถ้ามีโอกาสที่ฉันจะตอบแทนอะไรให้พวกเขาได้ ฉันจะทำเต็มที่เลย อย่างน้อยพวกเขาก็จะได้รู้ว่าคนเมืองไม่ได้เลวร้ายซะทุกคน” เมทินีพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นจริงจังอยากทำจริงๆ  

รุทรแอบมองด้วยความชื่นชม แต่พอนึกระแวงว่าเมทินีจะพูดจริงเหรอ ความคลางแคลงใจก็เริ่มกลับมา “พรุ่งนี้เราก็จะช่วยดูแลเด็กๆ แทนครูลีพูไง”

เมทินียิ้ม “ฉันจะตั้งใจเป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่างเต็มที่  รู้ไหม ตอนเด็กๆฉันชอบเล่นครูนักเรียนที่สุดเลย”

“จริงเหรอ”


19 หน้า