บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 17
กะเวน วาโพ พารุทรกับเมทินีมาถึงที่กระท่อมหลังใหม่ กะเวนมองทั้งสองด้วยสายตาระอาใจ หวั่นๆกลัวจะก่อเรื่องขึ้นมาอีก หน้ารุทรกับเมทินียังมีร่องรอยเลอะเขม่าควันเริ่มจ๋อย เมื่อเจอสายตาตำหนิของกะเวน
“นี่เป็นบ้านหลังสุดท้ายของที่นี่ที่ว่างอยู่ ถ้าพวกเอ็งเผาที่นี่อีกก็คงต้องให้นอนหนาวอยู่ลานหมู่บ้านนั่นล่ะ”
“พวกผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับที่ทำให้ลำบาก”
“รับรองค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งกับฟืนไฟอะไรอีกแล้ว”
วาโพเดินมาหารุทรยิ้มหวานให้พร้อมกับชูยากันยุงให้ดู “ทีนี้ถ้ายุงกัดบอกฉันนะ จะได้ให้ยากันยุง อันนี้เป็นสูตรเฉพาะของเผ่าเราเลยนะ”
“ขอบคุณนะวาโพ” รุทรยื่นมือจะเอายากันยุงให้ แต่วาโพดึงมือกลับ
“ฉันทาให้คุณก่อน แล้วเดี๋ยวคุณค่อยทาให้ฉันด้วยนะ”
“เอ่อ...ไม่รบกวนดีกว่านะวาโพ ขอแค่ยาก็พอ”
วาโพค้อนให้รุทรหนึ่งวงก่อนจะวางขวดยาในมือของรุทร แต่ยังไม่วายไม่ค่อยอยากจะปล่อยมือรุทรเอาเสียเลย จนกะเวนเห็นต้องมาแกะแงะนิ้ววาโพออก อย่างยากลำบาก
“ไป...กลับบ้าน”
“เดี๋ยวฉันเอาอาหารมาให้นะจ๊ะ”
กะเวนลากวาโพไปอย่างยากลำบาก รุทรกับเมทินีมองตามแล้วขำ
รุทรกับเมทินีเดินเข้ามาในบ้านพัก
“ว่าไปคนที่นี่ก็ปากร้ายใจดีนะ ขนาดฉันเผาบ้านเขาไปหลังก็ยังหาที่อยู่ให้เราอีก”
“มันแสดงว่าจริงๆแล้วพวกเขาจิตใจดี แต่ต้องป้องกันตัวจากการเอาเปรียบของคนเห็นแก่ตัวบางกลุ่ม”
“ถ้ามีโอกาสที่ฉันจะตอบแทนอะไรให้พวกเขาได้ ฉันจะทำเต็มที่เลย อย่างน้อยพวกเขาก็จะได้รู้ว่าคนเมืองไม่ได้เลวร้ายซะทุกคน” เมทินีพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นจริงจังอยากทำจริงๆ
รุทรแอบมองด้วยความชื่นชม แต่พอนึกระแวงว่าเมทินีจะพูดจริงเหรอ ความคลางแคลงใจก็เริ่มกลับมา “พรุ่งนี้เราก็จะช่วยดูแลเด็กๆ แทนครูลีพูไง”
เมทินียิ้ม “ฉันจะตั้งใจเป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่างเต็มที่ รู้ไหม ตอนเด็กๆฉันชอบเล่นครูนักเรียนที่สุดเลย”
“จริงเหรอ”