บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 17 หน้า 3
“ก็จะทำหมูทอดกินไง”
เมทินีคิดได้ว่าต้องฆ่าหมู “ทำหมูทอด ว้ายยย อย่าฆ่ามันนะ ไม่ได้ๆ”
รุทรแกล้งพูดจริงจัง “แต่ถ้าเราไม่ฆ่าเราก็ไม่มีอะไรกินนะ”
เมทินีตกใจ “วาทิต ไม่เอานะฉันไม่ยอม”
“เม...มีเหตุผลหน่อยสิ นี่มันวิถีชีวิตที่เราต้องทำเพื่อความอยู่รอดนะ” รุทรแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทำท่าจะใช้มีดฟันหมู
เมทินีรีบเอาไม้มาขวาง รุทรมองตาม เมทินีหน้าตาจริงจังมาก ”ถ้าเธอจะทุบหัวกุ๊กกู๋ ฉันก็จะทุบหัวเธอเหมือนกัน”
รุทรสงสัย งง “กุ๊กกู๋ อะไรคือกุ๊กกู๋”
“ก็หมูน้อยตัวนี้ไงชื่อกุ๊กกู๋ มันเป็นของฉันแล้ว ฉันจะเลี้ยงมันเอง เธอห้ามทำร้ายมันเด็ดขาด” เมทินีเงื้อไม้จะทุบรุทรจริงๆ
รุทรมอง แอบหันมายิ้ม และหันกลับไปทำหน้าเซ็งใส่เมทินี “ไม่ทำก็ไม่ทำ ก็กินข้าวเปล่าๆไปแล้วกัน” รุทรแกล้งโมโห ยื่นหมูส่งคืนให้เมทินี และทำหน้าเซ็งใส่ เดินหนีแอบยิ้ม
เมทินีกอดหมูมองตามรุทรไปด้วยความรู้สึกผิด
เมทินีคุยกับหมูที่อยู่ในคอก “ตกใจมากไหมกุ๊กกู๋ ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันจะดูแลแกเองนะ” ตัวบุ้งกำลังคลานมาเกาะที่แขนเมทินี
รุทรเดินมาหาเมทินี แอบมองยิ้มที่เห็นเมทินีในมุมอ่อนโยนรักสัตว์ รุทรแกล้งแซว “ใจดีจังเลยนะเม แหมข้าวเปล่านี่อร๊อยอร่อยเนอะ”
เมทินีค้อนใส่รุทร ก่อนจะรู้สึกแสบๆคันๆที่แขน เมทินีเกาแขนที่คัน รุทรมองตาม สงสัย “เป็นอะไรน่ะเม”
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆก็ทั้งแสบทั้งคันขึ้นมา ทำยังไงดีล่ะวาทิต” เมทินีเกาแขน
รุทรจับแขนเมทินีที่มีรอยแดงไปทั่วมาดู ก็รู้ว่าเป็นตัวอะไรและต้องรักษายังไง แต่บอกเมทินีไม่ได้ “เดี๋ยวผมหายามาให้นะเม”
รุทรเดินไปมาคิดหนัก ก่อนจะตัดสินใจ หยิบขันออกมา รุทรเดินไปแอบแล้วถอดกางเกง ฉี่ใส่ขัน
รุทรถือขันที่มีฉี่ของตัวเองขึ้นมามอง
รุทรส่งขันที่มีน้ำสีเหลืองให้เมทินี เมทินีมองด้วยความสงสัย
“ยื่นแขนมาเม เดี๋ยวผมราด เอ่อ…ยาให้”
“ยาอะไรน่ะวาทิต เธอไปเอามาจากไหน”
“เอ่อ…” รุทรทำหน้าเป็นปกติ “เอาเถอะน่าเม ผมหามาได้ก็แล้วกัน ถ้าไม่รีบรักษาเดี๋ยวมันจะยิ่งคันไปมากกว่านี้นะ”