บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 17 หน้า 5
เมทินีเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าถุงกระโจมอก เอาเสื้อผ้าที่ถอดวางไว้ แล้วเดินลงลำธาร รุทรว่ายน้ำแล้วไปแอบดูเมทินี พอเมทินีมองมารุทรก็หลบ ต่างคนต่างแอบมองกัน หลังโขดหิน เมทินีกลัวรุทรเลยแอบดูให้แน่ใจว่าไม่สนใจเธอ พอรุทรว่ายน้ำหันไปทางอื่น เมทินีก็เริ่มถูสบู่ฮัมเพลงอารมณ์ดี แล้วลงแหวกว่ายล้างตัว แต่ผ้าเริ่มจะหลุด เมทินีต้องรีบดึงมาผูกปมไว้อีก แต่ก็ลำบากมากจนในที่สุดก็ตัดสินใจเอามือกุมไว้ดีที่สุด แล้วพอหันไปก็ต้องตกใจที่เจอรุทรมาอยู่ซะใกล้
“ว๊าย...มาทำไม” เมทินีรีบผลักออกห่าง แล้วเอามือจับปมผ้าไว้แน่น
“ผมลืมสบู่มา ขอยืมหน่อยสิ” เมทินีว่ายกลับไปเอาขวดสบู่มาส่งให้ “แผลเมโดนน้ำนานไม่ดีนะ”
“รู้แล้ว เดี๋ยวจะขึ้นแล้ว” เมทินีรีบว่ายกลับไปตรงที่วางเสื้อผ้า แล้วจะหยิบผ้าเช็ดตัวที่มีเสื้อผ้าตัวเองวางซ้อนทับไว้ แต่หยิบไม่ได้พอจะขึ้นก็นึกได้ว่าผ้าเปียกน้ำแนบตัวหันไปมองรุทรก็เห็นรุทรมองอยู่ “หันไปทางอื่นก่อน”
รุทรหันไป เมทินีลุกขึ้นไปที่กองผ้าแต่ดึงพลาดกองเสื้อผ้าทั้งของเธอและรุทรตกน้ำลอยไปทันที
เมทินีตกใจมาก “วาทิต เสื้อผ้าตกน้ำเก็บที”
รุทรเห็นก็รีบว่ายตาม เมทินีก็ว่ายตามไปด้วยเพราะกระแสน้ำแรง
รุทรรีบว่ายน้ำมากอบเสื้อผ้าทั้งหมด เมทินีรีบว่ายตามมาจะช่วยเก็บแต่รุทรไวกว่าเก็บได้ทั้งหมดแล้วชูให้ดู
“เก็บได้หมดหรือเปล่าวาทิต”
“น่าจะครบนะ”
“เฮ้อ...ทำไมมันซวยอย่างนี้ ชุดใหม่ชุดเก่าเปียกน้ำหมดเลย ฉันเอาเสื้อผ้ามาแค่นี้เองด้วย”
“เอาน่า ดีกว่าไม่ได้เสื้อผ้ากลับไปนะ” เมทินีค้อนให้
รุทรเริ่มนับแยกผ้าไปด้วยส่งให้เมทินีไปด้วย “นี่ของผม ของผม...ของเม...ของเม...ของเม” เมทินีก็รับมาตามที่รุทรบอก “นี่..ก็ของเม....แล้วนี่ของใคร”
รุทรกับเมทินีมองผ้าในมือรุทรที่เป็นสีผ้าของชาวพื้นเมืองแล้วทั้งคู่ก็นึกว่ามายังไง
“อ๋อ...ก็ผ้านุ่งที่วาโพให้ฉันยืมใส่อาบน้ำไง”
รุทรได้ยินก็อึ้งมองเมทินี “งั้นเมใส่อะไรอยู่ล่ะ”
เมทินีนึกได้ “กรี๊ดดดดดดดดดดด...หันไป...วาทิตหันไป....”
รุทรรีบหันหน้าหนี แต่ไม่วายแอบขำ
รุทรในชุดเสื้อผ้าใหม่นั่งทายากันยุงนิดๆหน่อยตามแขนตามหน้าคอ เมทินีเช็ดผม นั่งห่างรุทร พอรุทรมองเมทินี เมทินีรีบหลบสายตา รุทรมองแล้วยิ้ม นึกอยากแกล้งเมทินี
เมทินีถามแต่ไม่มองหน้า “ที่ลำธารเธอไม่เห็นอะไรใช่ไหมวาทิต”
รุทรมองแบบกรุ่มกริ่ม เจ้าชู้ “ก็…เห็นนะ”
เมทินีร้อนรน “บ้าวาทิต ทะลึ่ง ลามก”