บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 3 หน้า 2
“ขอบคุณน้องทั้งสามมากนะครับตอนนี้กลับได้แล้ว”
“แล้วเพื่อนหนูล่ะคะ” วารินถาม
ตำรวจสงสารแต่ต้องตอบเลี่ยง “เชิญกลับไปก่อนดีกว่านะ”
วาริน แต ฝ้ายลุกขึ้น วารินไม่อยากออกไปเพราะห่วงไมตรี เธอสบตากับไมตรี แตกับฝ้ายสะกิดให้เดินตามตำรวจอีกนายออกไป
ตำรวจพาวาริน แต ฝ้าย ออกมาจากห้องสอบสวน รุทร แรม อนุวัตรรีบวิ่งเข้ามามองหาพอเห็นสามสาวก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที “ริน เป็นไงบ้างลูก”
“รินไม่เป็นไรค่ะแม่ แต่เพื่อนรินน่ะสิ พี่รุทรพี่วัตร ช่วยเพื่อนรินได้ไหม”
รุทรกับอนุวัตรมองหน้ากันเครียดเอาไงดี
วารินเดินกลุ้มอยู่ด้านหน้าลานจอดรถสถานีตำรวจ แล้วเสียงโทรศัพท์แตดังขึ้น แตกดรับ
“ฮัลโหล ม๊า...เอ่อ...จะกลับเดี๋ยวนี้แหละจ้ะๆๆ”
“แตกับฝ้ายกลับก่อนเถอะ”
“มีอะไรก็ส่งข่าวกันนะ” ฝ้ายกับแตไหว้ลาแรมแล้วเดินไป วารินเดินกลุ้มใจต่อ
“ไม่เป็นไรหรอกนะริน เพื่อนรินเขาไม่ได้ตั้งใจไม่ใช่เหรอ คงไม่เป็นไรหรอกลูก”
รุทรกับอนุวัตรเดินลงมาจากโรงพัก
วารินกับแรมรีบวิ่งเข้าไปหา “เป็นไงบ้างพี่รุทรพี่วัตร”
“เพื่อนสองคนรอผู้ปกครองมารับแล้วก็กลับบ้านได้ เพราะแค่ทะเลาะ วิวาท แต่ไมตรี...” รุทรพูดไม่ออก
วารินรีบถาม “ไมตรีทำไมเหรอพี่รุทร”
รุทรมองหน้าอนุวัตรเหมือนจะบอกว่าช่วยบอกหน่อย
อนุวัตรอธิบาย “พ่อแม่ของเด็กที่โดนยิงกำลังเดินทางมาจากโรงพยาบาล เห็นว่าเข้าจุดสำคัญ เขาจะเอาเรื่อง”
“แล้วเราจะช่วยอะไรไมตรีได้ไหม”
รุทรสรุป “ต้องให้ทั้งสองฝ่ายเจรจากันเอง” วารินอึ้งทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง รุทรพูดต่อ “ตอนนี้ที่รินทำได้ก็คือรอฟังผลเจรจาว่าจะออกมาเป็นยังไง”
แรมกับรุทรช่วยกันประคองวารินไปขึ้นรถ อนุวัตรเป็นคนขับออกไป แล้วรถของเมทินีก็แล่นเข้ามาจอดแทนที่ เมทินี ทิปปี้รีบลงจากรถประคองมณีที่เดินจ้ำไปด้วยร้องไห้ไปด้วยจะขึ้นไปบนโรงพัก แต่ได้ยินเสียงแตรเลยหันไป
รถของอังกูรแล่นอย่างเร็วมาจอดด้วย
อังกูรรีบลงจากรถลงมาหาทุกคน “ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะช่วยทุกคนเต็มที่ โดยเฉพาะน้องไมตรี” ทั้งหมดพากันเดินขึ้นไปบนโรงพัก