บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 3 หน้า 4
พ่อกับแม่ชัยมองหน้ากันเป็นเชิงปรึกษาแล้วส่ายหน้าให้กัน “ไม่ได้ เพราะลูกฉันมันแบ่งเจ็บไม่ได้ ยี่สิบล้านถ้วนเท่านั้น” พ่อชัยลากตัวแม่ชัยเดินออกไปจากห้อง
มณีมองหน้าไมตรีกอดไมตรีร้องไห้ ไมตรีเองก็นั่งนิ่งตะลึงแต่น้ำตาไหลออกมาเองเพราะรู้ว่าไม่มีทางที่ครอบครัวจะมีเงินมากขนาดนี้ เมทินีเข้าไปกอดมณีกับไมตรีร้องไห้เสียใจ
“ยี่สิบล้านบาท เราจะเอาเงินที่ไหนมาช่วยตาไมละลูกเม” มณีหันมาถามเมทินีน้ำเสียงสั่นเครือ
“เมจะต้องหามาให้ได้ แม่กับไมไม่ต้องกลัวนะ” เมทินีพยายามปลอบแม่ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีทางไหน
ตำรวจพาไมตรีเดินเข้าห้องขัง ปิดประตู มณีร้องไห้เกาะลูกกรงชั้นนอก
“แม่...อย่าร้องไห้นะ” ไมตรีปลอบแม่ แต่ตัวเองก็ร้อง “ไม...โธ่...ไมของแม่”
มณีเกาะลูกกรงร้องไห้หนักขึ้นๆจนเป็นลม เมทินี ทิปปี้ อังกูรต้องช่วยพยุง
“แม่...พี่เม..ฝากดูแลแม่ด้วยนะ”
“ไมอดทนหน่อยนะ พี่จะต้องหาทางช่วยไมให้ได้”
เมทินีกับไมตรีพยักหน้าให้กันทั้งน้ำตา
มณีนั่งซึมเครียด อังกูรกับเมทินียืนมองมณีด้วยความสงสาร ห่างออกมาเห็นทิปปี้ยืนคุยโทรศัพท์อยู่
“พี่มีเงินเก็บอยู่ห้าล้าน ถ้าขอยืมคุณลุงอีกสิบห้าล้านคงไม่มีปัญหา”
“จะดีเหรอคะพี่กูร เงินมันมากนะ”
ทิปปี้กดวางสายแล้วรีบเดินมาหาเมทินี “เม พ่อฉันบอกว่าจะช่วยแกได้สักสามล้านนะ”
“งั้นก็ยืมคุณลุงพี่อีกแค่สิบสองล้าน”
“แต่เมไม่อยากรบกวนให้พี่กูรกับทิปปี้ต้องมาเดือดร้อน”
“ถ้าเป็นไปได้แม่ก็ไม่อยากให้มีใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเราเลยลูก แต่เราจะเอาเงินจากไหนล่ะ ทุกวันนี้ทั้ง
เงินเดือนแม่ ทั้งรายได้ร้านเราก็แค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องแค่นั้นเองนะ”
เมทินีเองก็อึ้งมืดแปดด้านคิดไม่ออก
อังกูรปลอบ “ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องอื่นเลย เราหาทางช่วยไมกันก่อนดีกว่า”
“ฉันเห็นด้วยกับพี่กูรนะ ตอนนี้ช่วยไมสำคัญที่สุด”
อังกูรกับทิปปี้ยิ้มพยักหน้าให้กำลังใจกับเมทินีและมณี สองแม่ลูกยิ้มขอบคุณอังกูรกับทิปปี้
“ขอบคุณนะทิปปี้ กูร แม่ขอบคุณมาก”
บ้านพ่อเลี้ยงวิทย์ พ่อเลี้ยงวิทย์กำลังดูพันธ์ไม้ดอก อยู่ อังกูรอยู่ไม่ห่างสีหน้าจริงจัง