บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 3 หน้า 3
ที่ห้องสอบสวน ทิวกับพลลุกขึ้นไม่อยากทิ้งเพื่อน
ไมตรีพูดให้เพื่อนสบายใจ “เฮ้ย...ไม่เป็นไรหรอก”
ทิวกับพลตบไหล่ไมตรีเป็นการปลอบแล้วเดินตามตำรวจออกไป
สักพักเมทินี อังกูร ทิปปี้ มณี ก็มีตำรวจเดินนำเปิดประตูเข้ามา
มณีถลาเข้าไปกอดไมตรี “ไม...แม่รู้ว่าไมไม่ได้ทำ ไมลูกแม่เป็นคนดี”
“แม่ พี่เม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้จะยิงเค้า”
เมทินีจับมือไมตรี “พี่รู้แล้ว ไมต้องการจะช่วยเพื่อน ไม่ต้องกลัวนะเราจะสู้ไปด้วยกัน”
ทิปปี้ยืนมองภาพสามแม่ลูกกอดกันแล้วอดน้ำตาไหลไม่ได้
พ่อกับแม่ของชัยเข้ามาหา พอเห็นหน้าไมตรีก็ระเบิดโทสะทั้งคู่ แม่ชัยร้องไห้ “แกยิงลูกฉัน ไอ้เด็กสารเลว” พ่อแม่ของชัยตรงเข้าจะตีไมตรี เมทินี มณีรีบขวาง ทิปปี้กับอังกูรรีบดึงกันชุลมุน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุดเลยทุกคน ให้เกียรติสถานีตำรวจด้วยครับ” พอตำรวจเข้าห้ามถึงแยกได้
พ่อชัยโวยวาย “คุณตำรวจ เอาไอ้นี่เข้าคุกเลย ไม่งั้นผมจะฆ่ามัน”
มณีเถียง “ลูกฉันไม่ผิด”
แม่ชัยสวน “ไม่ผิดยังไง ตำรวจเขาจับได้คาหนังคาเขา”
เมทินีโต้กลับ “น้องฉันไม่เคยพกปืน ตำรวจก็บอกว่าปืนปากกานั่นเป็นของลูกคุณไม่ใช่เหรอ”
พ่อชัยนักเลงใส่ทันที “กูไม่สนหรอกว่าปืนเป็นของใคร รู้แต่ว่าน้องแกมันเป็นคนยิง”
ทิปปี้ไม่พอใจ ที่พ่อชัยไม่มีเหตุผล “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ต้นเหตุมาจากลูกของพี่ไปหาเรื่องคนอื่นก่อนนะ”
แม่ชัยยังโวยวาย “ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ลูกฉันอาการหนักมาก ไอ้เด็กนี่ต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นฉันกับผัวฉันไม่ยอมแน่”
ทิปปี้จะอ้าปากเถียง แต่อังกูรที่ยืนฟังด้วยความสงบนิ่งดึงแขนทิปปี้ไว้ “คุณจะให้พวกเรารับผิดชอบยังไง”
พ่อชัยเสนอ “พวกคุณต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลจนกว่าลูกเราจะหายดี แล้วก็ค่าทำขวัญอีกยี่สิบล้าน”
เมทินี มณีตะโกนพร้อมกัน “ยี่สิบล้าน!!!”
ทิปปี้ถึงกับอึ้ง “อะไรกันตั้งยี่สิบล้านบาท ค่าทำขวัญหรือจะเอาเงินไปสร้างรีสอร์ทกันยะ”
แม่ชัยโมโห “ฮึ...ยี่สิบล้านมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ รู้ไหมว่าลูกฉันถูกยิงเข้าที่ไขสันหลัง อาจจะพิการ กลับมาใช้ชีวิตได้ไม่เหมือนเดิม” พูดจบสองผัวเมียก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
พ่อชัยสำทับ “ถ้าพวกคุณไม่จ่ายลูกคุณก็ต้องติดคุก พวกเราจะไม่ยอมโดนรังแกฝ่ายเดียวหรอก”
“แต่ผมว่ายี่สิบล้านมันมากเกินไป”น้ำเสียง อังกูรจริงจัง
พ่อชัยนิ่งแล้วจ้องหน้าอังกูร “ไม่จ่ายก็ไม่จบ”
อังกูรคิดสักครู่ “ถ้างั้นผมขอแบ่งจ่ายได้ไหม”