บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 3 หน้า 5
“ยี่สิบล้าน เงินไม่ใช่น้อยนะ ว่าแต่แกจะเอาไปทำอะไร”
“เอ่อ....ผมมีความจำเป็นจริงๆครับคุณลุง”
“ก็ใช่ คนเราจะใช้เงินขนาดนี้อย่างเร่งด่วนมันก็ต้องมีความจำเป็น แต่ไอ้ความจำเป็นมันคืออะไรลุงอยากจะรู้เหมือนกัน”
“สิบห้าล้านก็ได้ครับ หรือคุณลุงต้องการดอกเบี้ยเท่าไหร่ผมก็ไม่ขัดข้องครับ”
“อังกูรนี่แกเห็นลุงเป็นอะไร”
“เฮ้อ...ผมขอโทษครับ คือผมเดือดร้อนจริงๆ และเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องจำเป็นและสำคัญสำหรับผมมาก ยังไงผมจะต้องหาเงินก้อนนี้ให้ได้”
“เอ้า....เมื่อแกไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไร ลุงก็จะไม่ถามอีก”
“ตกลงคุณลุง....”
“ถ้าลุงไม่รู้ว่าแกจะเอาเงินไปทำอะไรลุงก็คงให้ไม่ได้หรอก”
“หมายความว่า ถ้าผมบอกแล้วลุงจะช่วยเหรอครับ” อังกูรถามน้ำเสียงมีความหวัง
“อย่างน้อยลุงก็จะได้รู้ว่าควรให้หรือเปล่า”
“ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็คงไม่ต่างกันหรอกครับ ยังไงผมก็ต้องหาทางช่วยเมให้ได้” อังกูรบอกแล้วเดินออกไป สีหน้าโกรธจัด
พ่อเลี้ยงวิทย์สะดุดกับที่อังกูรหลุดชื่อเมออกมา รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรออก “ทิปปี้มาพบฉันที่บ้านหน่อย ตอนนี้เลยสิ”
ห้องนั่งเล่น พ่อเลี้ยงวิทย์ฟังเรื่องราวจากการเล่าของทิปปี้
“ตาไมน้องชายเมเขามีเรื่องค่ะ ทะเลาะกับพวกวัยรุ่นด้วยกัน แล้วดันไปทำปืนปากกาลั่นใส่ ทางโน้นเขาเลยเรียกค่าเสียหายยี่สิบล้านไม่งั้นจะเอาตาไมคิดคุก น่าสงสารนะคะ สามคนแม่ลูกเขารักกันมาก ถ้าตาไมติดคุกแม่มณีกับเมคงใจสลาย”
“แม่มณีกับฉันก็คุ้นเคยกันอยู่ มีอะไรทำไมไม่บอก”
“แม่มณีกับเมคงเกรงใจพ่อเลี้ยงน่ะค่ะ เงินไม่ใช่น้อยๆ”
“ก็เลยไปขอให้เจ้ากูรช่วย”
“พี่กูรเขาอยากช่วยเองด้วยแหละค่ะ หนูเองก็พยายามช่วย แต่รวมๆกันแล้วยังไกลสิบล้านเยอะ”
“ถึงว่าเจ้ากูรถึงได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนยังกับเรื่องของตัวเอง เอาละ ฉันอยากรู้แค่นี้แหละ”
“แล้วพ่อเลี้ยงจะให้พี่กูรยืมเงินหรือเปล่าคะ” ทิปปี้ถามแบบกล้าๆกลัวๆแต่ก็อยากรู้
“เรื่องนั้นฉันตัดสินใจเอง อ้อ...แล้วก็ไม่ต้องบอกเจ้ากูรนะว่าฉันถามเรื่องนี้” พ่อเลี้ยงวิทย์บอกเสียงดุเล็กๆ
“ค่ะ” ทิปปี้ยกมือไหว้แล้วก็ลุกเดินออกไป สีหน้าพ่อเลี้ยงวิทย์กำลังใช้ความคิด