บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 23 หน้า 4
“ไอ้รุทร แกดูนี่” อนุวัตรหันหน้ามาให้รุทรดู เห็นรอยนิ้วมือที่หน้าอนุวัตรเด่นชัด “ให้ฉันพักหน้าก่อนได้ไหม หน้าชาไปหมดแล้ว แกคิดว่ามือเจ๊บุษเบานักหรือวะ เดี๋ยวค่อยตบใหม่นะเจ๊” อนุวัตรหันมาหาบุษบัน
บุษบันไม่ฟังตบหน้าอนุวัตรไปอีกหนึ่งทีแรงๆ อนุวัตรจับแก้มตัวเองด้วยความเจ็บและน้อยใจ “บอกว่าพอก่อนไงเจ๊ ใช่สิ ไอ้รุทรมันยังไม่ตาย แล้วมันก็กลับมาแล้ว ถ้าเจ๊อยากกลับไปหามัน ก็เชิญเลย ไปเลย”
“ไอ้บ้าวัตร แกพูดอย่างนี้ได้ไง ฉันเป็นเมียแกแล้วนะ” บุษบันบอกอายๆ
“แล้วเจ๊จะเอาไง จะเอาผมไหม จะเอาไม่เอา” บุษบันมองรุทรที มองอนุวัตรที แล้วตัดสินใจ
บุษบันเสียงดัง “ฉันจะทำอะไรได้ก็ฉันพลาดท่าเสียทีให้แกแล้วนิ ไม่เอาได้เหรอ”
“ไม่ได้” อนุวัตรดีใจ หันมายิ้มให้รุทร รุทรยิ้มให้อนุวัตร อนุวัตรกอดบุษบัน บุษบันทำเป็นไม่อยากให้อนุวัตรกอดแต่ก็ยอม รุทรมองคนทั้งคู่แล้วยิ้มยินดี
กินรีนั่งเหม่อ ชาติที่หัวมีแผลเดินยิ้มกวนๆเข้ามาหา ชาติทำเสียงไอในลำคอ กินรีหันไปเห็นเป็นชาติ มองอย่างไม่พอใจ
“ผมต้องแสดงความเสียใจ กับการตายของคุณกิจจาพ่อคุณด้วยนะครับ”
กินรีมองชาติโกรธแค้น รู้ทันว่าชาติฆ่าพ่อตัวเอง แต่พยายามเก็บอารมณ์ “หัวแกไปโดนอะไรมา”
ชาติจับที่แผลของตัวเอง หน้าเสียนิดหน่อย แต่ทำเป็นปกติ “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อุบัติเหตุนิดหน่อย คุณนรีไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ”
กินรียิ้มเหยียด มีเลศนัย จ้องหน้าชาติ “อย่านึกนะ ว่าแกทำอะไร แล้วจะไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น”
ชาติหน้าเสีย เก็บอาการจ้องกลับ “อย่ากล่าวหาผมแบบนั้นซิครับ คุณนรีก็รู้นิว่าผมทำอะไรก็ต้องทำตามคำสั่งคุณกูร คนอย่างไอ้ชาติ ทำอะไรแนบเนียนเสมอ”
“อีกไม่นานหรอก แกจะต้องไปนอนตายอยู่ในคุก ถ้าฉันมีหลักฐานแน่ชัดว่าแกฆ่าพ่อฉัน ฉันเอาแกเข้าคุกแน่” กินรีหันหลังจะเดินไป
ชาติยิ้มกวน “ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงไม่ได้เข้าไปอยู่ในคุกคนเดียวมั้งครับ” กินรีหันขวับกลับมามองชาติ ชาติเดินเข้ามาใกล้กินรี “ถ้าคุณนรีคิดว่าตัวเองเก่ง เลี้ยงลูกคนเดียวได้ ก็เชิญเลยนะครับ”
ชาติเดินหัวเราะเยาะออกไป กินรีมองตามชาติ ด้วยความแค้น เจ็บใจ รู้ว่าอังกูรสั่งการ แต่ทำอะไรไม่ได้
เมทินีนั่งอ่านหนังสือให้พ่อเลี้ยงวิทย์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นฟัง พ่อเลี้ยงวิทย์นั่งเหม่อ
อังกูรเดินยิ้มเข้ามาหาเมทินี “อาการของคุณลุงเป็นยังไงบ้างเม”
เมทินีมองพ่อเลี้ยงวิทย์ที่เหม่อลอยถอนหายใจ “คุณพ่อยังไม่รับรู้อะไรเหมือนเดิมค่ะ”
อังกูรทำเป็นเห็นใจ
“แล้วเรื่องคุณอากิจจาเรียบร้อยแล้วเหรอค่ะ” อังกูรหน้าเจื่อน แต่ก็พยักหน้ารับ “ช่วงนี้พี่กูรต้องอยู่ใกล้นรีให้มากๆ นะคะ นรีจะได้อุ่นใจ ถึงจะเสียพ่อไปก็ยังมีพี่กูรอยู่เคียงข้าง”
อังกูรถอนหายใจ มองเมทินี “เม พี่มีเรื่องจะคุยกับเม” เมทินีมองอังกูรด้วยความสงสัย