บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 7
รุทรมาดูแลความเรียบร้อยที่แปลงผักโดยมีอนุวัตรคอยเป็นผู้ช่วย บุษบันขับรถเข้ามาจอดแล้วลงจากรถเดินเข้ามาหา เธอเห็นรุทรจากข้างหลังแต่จำไม่ได้ “นี่เธอ เห็นรุทรบ้างมั้ย”
รุทรหันมาในชุดหล่อสไตล์วาทิต บุษบาเห็นก็อึ้งอ้าปากหวอกลืนน้ำลายเอื๊อก “รุทรของบุษไปทำอะไรมาคะ หล่อจนบุษเกือบจำไม่ได้ เอาไปเลยสามคำ หล่อ ใส ปิ๊ง ได้ใจบุษไปเต็มๆเลยค่ะ” บุษบันกรี๊ดกร๊าดด้วยความชอบใจ แล้วรีบไปเกาะแขนรุทร
รุทรพยามแกะออก “คุณบุษบันมีธุระอะไรเหรอครับ”
“แหม...จะเรื่องอะไร ก็ที่รุทรสัญญาว่าจะพาบุษไปปิคนิคแล้วก็นอนดูดาวด้วยกันบนเขาไง บุษรับส้มธนาธรมาขายตั้งนานแล้วรุทรยังไม่ทำตามสัญญาเลยนะ”
รุทรเริ่มอึดอัดจะเอาไงดี “ขอผลัดอีกสักระยะได้ไหม พอดีช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่าง”
“อ้าว....รุทจจะเบี้ยวบุษเหรอ ไม่ได้นะ บุษลงทุนไปเยอะบุษไม่ยอมจริงๆ”
“ไอ้รุทรไม่ว่างให้ผมไปแทนได้ไหมเจ๊” อนุวัตรเดินเข้ามาอย่างเท่ แต่บุษบันเห็นแล้วแหวะ
“ไปนอนดูดาวนะ ไม่ได้ไปเก็บมะพร้าวจะได้เอานายไป”
“โห เจ๊..พูดแบบนี้ใช่ไหม ได้..ต่อไปถ้าเจ๊ชวนไปไหนเค้าไม่ไปกะตัวเองแล้ว”
“อ๊ะ...กล้าพูด ฉันไม่มีวันง้อนายหรอกย่ะ” บุษบันหันมาหารุทร “ก็ได้ค่ะ พอดีบุษก็ต้องไปธุระที่กรุงเทพระยะนึง เดี๋ยวกลับมาแล้วบุษจะมาทวง ห้ามเบี้ยวเด็ดขาดเลยนะ” บุษบันส่งตาหวานแล้วเดินขึ้นรถขับออกไป
“ถามจริงๆ ถ้าแกว่าง จะไปกับเจ๊เขาเหรอวะ”
รุทรถอนใจ “ก็คงไปแหล่ะ แต่ต้องไปกันหมดบ้าน”
“เฮ้อ...ค่อยยังชั่วหน่อย”
“แกว่าอะไรนะ”
อนุวัตรได้สติ “เอ่อ...เปล่าไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ฉันไปทำงานดีกว่าสายแล้ว” อนุวัตรเดินเลี่ยงออกไปอีกคน
รุทรมองตามไปงงๆกับเพื่อนซี้แต่ไม่ติดใจอะไร