บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 7 หน้า 3
เอื้องคำกับจันเป็งพากันเดินไปไม่สนใจเมทินี
ทิปปี้สงสารจับมือปลอบ “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยววาทิตก็กลับมาแล้ว ฉันเชื่อว่าถ้าวาทิตเข้าใจคนอื่นๆก็จะเข้าใจแกไปด้วย” ทิปปี้ก็ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่กอดเพื่อนปลอบใจ “เราไปจัดดอกไม้ไว้รอต้อนรับวาทิตกันเถอะนะ”
ที่บ้านพักผู้จัดการไร่ ชาติมารายงานอังกูรเรื่องที่วาทิตกำลังจะกลับมา
“นี่แสดงว่าไอ้วาทิตมันยังไม่ตายจริงๆ”
“แล้วถ้ามันพูดเรื่องคืนนั้นล่ะครับจะทำยังไง”
“ถ้าพูดมันก็คงพูดไปแล้ว ยังไงมึงก็ระวังตัวไว้ด้วยแล้วกัน ไม่รู้ว่าไอ้แก่มันมีแผนตลบหลังอะไรไว้หรือเปล่า”
อังกูรเตือนทั้งชาติและตัวเอง
ที่บ้านพ่อเลี้ยงวิทย์ เมทินียกแจกันดอกไม้มาตั้ง อังกูรเดินเข้ามา เมทินีเห็นก็ชะงักพยายามรักษาระยะห่าง
“คนงานในไร่พูดกันว่าวาทิตจะกลับพรุ่งนี้”
“ค่ะ”
“เมคิดยังไงที่คุณลุงไม่บอกเราสองคน”
“เมไม่คิดอะไรหรอก”
“แต่พี่คิด คุณลุงทำแบบนี้เท่ากับไม่เห็นหัวเราสองคน”
เมทินีตัดบท “เมขอตัวไปนอนนะคะ” เมทินีจะเดินไปแต่อังกูรมาขวาง
“เมจะหนีความจริงไปไหน พี่รู้ว่าเมไม่มีความสุข เมหย่ากับวาทิตเถอะนะพี่จะดูแลเมเอง”
“พี่กูรอย่าพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย คุณพ่อกับวาทิตมีบุญคุณกับครอบครัวเม ยังไงเมก็ทิ้งวาทิตไม่ได้ แล้วยิ่งมาเกิดเรื่องแบบนี้กับวาทิตอีก จะให้เมทิ้งไปได้ยังไงค่ะ”
“บุญคุณบ้าบออะไร คุณลุงเขาแค่ซื้อเมมาเป็นของเล่นให้ไอ้วาทิตเท่านั้น”
“พี่กูร ไม่ว่าใครจะเห็นเมเป็นอะไร เมก็จะทำหน้าที่ของเมให้ดีที่สุด”
เมทินีจะเดินไปนอนแต่อังกูรกระชากแขนไว้ด้วยความโกรธ “เพราะเงินของมันใช่ไหม ที่ทำให้เมทิ้งมันไม่ได้”
“ใช่...ถ้าไม่มีเงินของคุณพ่อกับวาทิต ไมต้องเสียอนาคต เมขอตัวนะคะ” เมทินีแกะมืออังกูรออกแล้วเดินหนีไป
อังกูรมองตามด้วยความโมโห หันไปเห็นแจกันดอกไม้ก็ปัดตกพื้นแตกกระจาย แล้วเดินเหยียบดอกไม้ ก่อนออกไปจากห้อง
ในรถพ่อเลี้ยงวิทย์ รุทรกำลังทำใจเพื่อพบกับทุกคน
พ่อเลี้ยงวิทย์ถาม “พร้อมมั้ยรุทร ไม่ใช่สิ...วาทิต”
“พร้อมครับ...คุณพ่อ”