บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 7 หน้า 5
พ่อเลี้ยงวิทย์ดีใจที่เข้าแผน “หมอบอกว่าตอนที่วาทิตล้มหัวอาจฟาดพื้น สมองคงจะกระทบกระเทือนเลยทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป อาจจะจำเรื่องราวเก่าๆได้ไม่ปะติดปะต่อ”
อังกูรหันไปมองพ่อเลี้ยงวิทย์ พ่อเลี้ยงวิทย์พยักหน้ารับให้อังกูรรู้ว่ามีแค่นี้จริงๆ
“อ๋อ...ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”
รุทรยิ้มให้อังกูรแล้วจูงมือเมทินีเดินไป เอื้องคำ จั่นเป็ง หนานช่วยกันยกกระเป๋าเดินตามไป อังกูรมองตามสงสัย
พ่อเลี้ยงวิทย์เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงาน เริ่มดูๆแฟ้มเอกสารที่วางไว้ อังกูรเคาะประตูเข้ามา
“มีอะไรเหรอกูร”
“เอ่อ...เรื่องวาทิตน่ะครับ ที่คุณลุงว่าความทรงจำบางส่วนหายไปคืออะไรครับ”
“คือน้องยังพอจำได้ว่าใครเป็นใคร แต่เหตุการณ์บางเหตุการณ์เค้าก็จะจำไม่ได้”
อังกูรแอบโล่งใจ “จริงเหรอครับ แต่ถ้าวาทิตจำได้คงจะดี จะได้รู้ว่าใครเป็นคนที่ทำร้ายเขาในวันนั้น”
พ่อเลี้ยงวิทย์พยายามเช็คอาการ ท่าทางของอังกูร แต่อังกูรทำเป็นปกติ “แต่ลุงเชื่อว่าสักวันหนึ่ง วาทิตจะต้องจำได้ เอาเถอะอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ลุงอยากให้เราทุกคนมาเริ่มต้นกันใหม่ นะอังกูร”
อังกูรเสแสร้งแกล้งยิ้มคล้อยตาม ทั้งที่ใจโมโห
อังกูรออกมาจากห้องทำงานพ่อเลี้ยงวิทย์ ปิดประตูแล้วยิ้ม
“เดินหน้าไปด้วยกัน...ฮึ...ฉันจะพาพวกแกเดินไปส่งถึงนรกเลย”
ประตูห้องพักวาทิตถูกเปิดออก เห็นเอื้องคำจูงรุทรเดินเข้ามา มีเมทินีและจั่นเป็งที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของรุทรเดินตามเข้ามา เอื้องคำพารุทรไปนั่งที่เตียง
“ขอบคุณมากค่ะป้า เดี๋ยวเมดูแลต่อก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ไว้ใจคุณ” เมทินีจ๋อยที่โดนเอื้องคำว่าตรงๆ “คุณวาทิตคะ ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรเรียกป้า คุณนรีหรือจั่นเป็งนะคะ คนใกล้ตัวก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ทุกคนเสมอไป”
เมทินีอึดอัดที่โดนเหน็บอีกดอกแต่ก็พยามนิ่งไว้
“ไม่เป็นไรหรอกป้า ผม..เอ่อ ฉันดูแลตัวเองได้ มีอะไรก็ไปทำกันเถอะ”
เอื้องคำไม่อยากไป “แต่ป้าว่าป้าอยู่เป็นเพื่อนดีกว่านะคะ”
“ทำไมล่ะ ผมมีเมียผมอยู่ด้วยนี่”
เมทินีสะดุ้งรู้สึกขัดหูกับคำเรียกของรุทรทันที
เอื้องคำงงไปเหมือนกันกับคำของวาทิต แต่ยังไม่ค่อยอยากจะวางใจทิ้งวาทิตไว้กับเมทินี แต่รุทรก็พยักหน้าให้ออกไป เอื้องคำกับจั่นเป็งเลยยอมเดินออกไป รุทรหันมายิ้มเจ้าชู้ให้เมทินี เมทินีรู้สึกแปลกๆแต่ก็ยิ้มรับ