บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 7 หน้า 4
พ่อเลี้ยงวิทย์พยักหน้ากับรุทรเป็นเชิงว่าเริ่มงานได้ รุทรในคราบของวาทิตก้าวลงจากรถไปยืนข้างล่างมองตัวบ้านพักของวิทย์ด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
รุทรกับพ่อเลี้ยงวิทย์เดินเข้ามาในบ้าน รุทรมองไปรอบๆบ้านอย่างสังเกตรายละเอียด เอื้องคำ จั่นเป็ง หนานรีบวิ่งมา มีกินรีเดินตามมาด้วย พอเห็นรุทรในคราบวาทิตทุกคนก็ยิ้มดีใจ
เอื้องคำรีบเข้าไปจับไม้จับมือ “คุณวาทิตของป้า ดูสดใสแบบนี้แสดงว่าหายเป็นปกติแล้วใช่ไหมคะ”
“เอ่อ...ครับ” ทุกคนมองหน้ากันงง
จั่นเป็งปลื้ม “อุ๊ย...คุณวาทิตพูดครับกับป้าเอื้องคำด้วย น่ารักจังค่ะ”
รุทรยิ้มรับเจื่อนๆ รู้ว่าพลาดไปแล้ว พ่อเลี้ยงวิทย์เริ่มหายใจไม่สะดวกลุ้นไปด้วย
หนานท้วง “น้องจั่นเป็งจ๋า ทำไมวอนให้คุณวาทิตอารมณ์เสียตั้งแต่ก้าวแรกเลย”
“ขอโทษค่ะคุณวาทิต จั่นเป็งไม่ได้ตั้งใจจะลามปาม”
“ไม่เป็นไร...ช่างมันเถอะ”
ระหว่างนั้นเมทินีกับทิปปี้ก็เดินออกมา พอเจอกันรุทรกับเมทินีจ้องหน้ากัน “วาทิต”
รุทรเห็นเมทินีก็รู้สึกรังเกียจแต่ก็เริ่มเล่นละครทันทีโดยการยิ้มให้
เมทินีเห็นรุทรยิ้มก็ดีใจหันไปยิ้มกับทิปปี้ๆรีบดันให้เมทินีเข้าไปหาวาทิต “ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ไปดูแลเธอเลย”
รุทรยิ้ม“ตอนนี้ผมก็กลับมาให้เมดูแลแล้วไง” รุทรอึ้งไปแป๊บ “คะ”
เมทินีสงสัยในท่าทางและคำพูดของวาทิต
ทิปปี้ช่วยชงให้เพื่อน “รู้ไหมว่าตอนเธอไม่อยู่อ่ะ เมเขาไม่สบายใจเลยนะ”
รุทรตอบแบบกวนๆ “เหรอ ผมก็คิดถึงเมเหมือนกันนะ” รุทรพูดจบก็ดึงเมทินีมากอด เมทินีไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจพยายามผลักออกแต่รุทรไม่ปล่อย
ทิปปี้ยิ้มปลื้ม “อุ๊ย...ท่าทางวาทิตจะคิดถึงแกมากจริงๆนะเม” ทิปปี้ขำๆ
เอื้องคำมองด้วยความไม่พอใจเพราะไม่อยากให้รุทรใกล้เมทินีอีกแล้ว
อังกูรเดินเข้ามาทางหลังบ้าน เอื้องคำ หนาน จั่นเป็งรีบสะกิดกันให้ดูเพราะกลัวว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้น
อังกูรวางเชิงพยายามเช็ควาทิต ว่าจำเรื่องราวที่เคยมีเรื่องกันได้ไหม “กลับมาแล้วเหรอวาทิต” แม้สายตาอังกูรจะเห็นว่ารุทรยังโอบเมทินีอยู่ แต่ผิดคาดอังกูรกลับยิ้มให้รุทร “ดีใจด้วยนะที่นายหายเป็นปกติ”
“ขอบคุณครับพี่กูรที่เป็นห่วง”
อังกูรแปลกใจ “นี่นายไม่โกรธพี่แล้วเหรอ”
“ผมจะโกรธพี่เรื่องอะไร”
อังกูรและทุกคนแปลกใจกับท่าทีของรุทร รุทรก็ตีหน้าซื่อได้เนียนมาก