บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 7 หน้า 2
รุทรนั่งอยู่ที่ข้างเตียงมองหน้าวาทิต “พี่กำลังจะเข้าไปที่ไร่ในฐานะของนายนะวาทิต พี่จะพยายามหาให้ได้ว่าความจริงมันเป็นยังไง เอาใจช่วยพี่ด้วยนะ แล้วนายก็ตื่นมาเร็วๆ ตื่นมาเล่นเป็นตัวเอง ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นเงาของนายนานนัก”
รุทรกุมมือวาทิตแน่น แรมนั่งมองสองพี่น้องคุยกันก็รู้สึกเศร้าร้องไห้ อนุวัตรเห็นก็สงสาร
“รุทร แม่เป็นห่วง ลูกยังมีเวลาที่จะเปลี่ยนใจนะ”
“ผมเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วครับ นอกจากเดินหน้าหาความจริง”
“แต่แม่กลัวว่ารุทรจะมีอันตราย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับแม่ ผมก็จะเป็นผู้ช่วยมันอีกที ถ้าไอ้รุทรมีอันตราย ผมไม่ทิ้งมันแน่”
แรมพยักหน้ารับรู้สิ่งที่อนุวัตรพูด แต่ก็ไม่วายเป็นห่วง
“ผมจะระวังตัวครับ” รุทรเข้ามากอดแรม “ผมสัญญาว่าผมจะกลับมากอดแม่และดูแลแม่ตลอดไป”
“แม่ก็ขอให้รุทรปลอดภัยนะลูก” สองแม่ลูกกอดกัน
ที่บ้านพ่อเลี้ยงวิทย์ เมทินีกำลังนั่งจัดดอกไม้ใส่แจกันอยู่ในห้องนั่งเล่น มีทิปปี้ช่วย
“ยังคิดเรื่องวาทิตอีกใช่ไหม”
เมทินีพยักหน้ารับ “ไปรักษาตั้งนานแล้ว อยากรู้ว่าอาการเป็นไงบ้าง”
“ก็ถามพ่อเลี้ยงสิ”
“หลังๆมานี่คุณพ่อไปอยู่กรุงเทพฯซะเยอะ กลับมาก็ทำธุระนิดหน่อยแล้วก็เข้ากรุงเทพฯ ฉันเลยไม่กล้ารบกวน อีกอย่างฉันรู้สึกว่าคุณพ่อไม่ค่อยอยากคุยกับฉัน”
“เฮ้อ..แล้วเมื่อไหร่เราจะได้รู้ข่าวคราววาทิตละเนี่ย”
ระหว่างนั้นกินรีเดินถือกระเป๋าผ่านมา พอเห็นสองสาวก็มองแบบไม่ชอบหน้าแล้วเดินไป เมทินีกับทิปปี้แปลกใจ
“ทำไมนรีกลับมาแล้วล่ะ หรือว่า.....” เมทินีนึกได้รีบตามไป ทิปปี้ตามไปด้วย
เอื้องคำกับจั่นเป็งตื่นเต้นดีใจที่รู้ข่าวจากกินรี
“นี่พ่อเลี้ยงโทรตามคุณนรี เพราะคุณวาทิตจะกลับมาเหรอคะ”
เมทินีกับทิปปี้เดินตามมาทันได้ยินพอดี เมทินีดีใจ “วาทิตจะกลับมาแล้วเหรอ เมื่อไหร่น่ะนรี”
กินรี เอื้องคำ จั่นเป็ง หันไปตามเสียงด้วยสีหน้าไม่ชอบเมทินี “พรุ่งนี้ไง อะไร...ขนาดลูกสะใภ้คุณลุงไม่ได้บอกเหรอ”
เมทินีหน้าเสียไป กินรีสะบัดหน้าเชิดเดินไป
“หวังว่าคุณคงไม่ทำร้ายคุณวาทิตของพวกเราอีกนะคะ” เอื้องคำประชด พลางหันไปสั่งจั่นเป็ง “เดี๋ยวเอ็งไปตามพวกที่โรงอาหารมาสักสองคนนะ ข้าจะทำความสะอาดบ้านอย่างละเอียดทั้งหมด”
“ได้จ้ะป้า รับรองฉันจะทำแบบไม่ให้มีฝุ่นให้คุณวาทิตต้องจามสักแอะ”