บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 5
รุทรตกใจมาก คิดไม่ออกจะเดินไปทางไหนดี ชาติเดินเข้ามาหารุทร ทั้งสองจ้องหน้ากัน
“ว่าไง ฉันถามมาทำอะไรแถวนี้”
อังกูรเดินจ้ำเข้ามาหา เมทินีเดินตามมา รุทรพอเห็นทั้งสองก็รีบก้มหน้าหลบตา
“มีอะไร”
“ก็ไอ้นี่สิครับ ผมเห็นมายืนเก้ๆ กังๆแถวนี้ จะว่ามาทำแปลงดอกไม้ แต่วันนี้ของก็ยังไม่มาส่งเลยสงสัยว่าจะแอบมาหาที่นอน” ชาติหันกลับไปดุ “ว่าไง ถามไม่ได้ยินเหรอไง” รุทรยังทำเป็นไม่รู้เรื่องส่ายหน้างึกๆอีก
“สงสัยเป็นคนงานต่างด้าวที่ยังพูดภาษาไทยไม่ได้นะคะพี่กูร ปล่อยเขาไปเถอะ”
“ต่างด้าวเหรอ”
อังกูรพยามจ้องหน้า แต่รุทรก็ไม่ยอมสู้ตาแกล้งทำเป็นยืนก้มหน้าสำนึกผิด อังกูรยื่นมือมาดึงหมวกรุทรออกจนรุทรตกใจเพราะยังไม่ได้ตั้งตัว แล้วอังกูรจะดึงผ้าปิดหน้า รุทรตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งทันที รุทรแกล้งพูดไม่ชัดแบบกะเหรี่ยง “ขอโท๊ะคะนาย โผมจะมะอู้อีกและ” พูดจบก็เอามือจับผ้าปิดหน้าลุกขึ้นแล้วก้มหน้าวิ่งหนีไปเลย
“เฮ้ย...วะไอ้นี่ มารยาทไม่มีเลย”
“ไม่มีมารยาทหรือมันไม่ใช่คนงานของเรา”
ชาติอึ้ง “อะไรนะครับ” ชาติได้สติก็รีบวิ่งตามไป
เมทินีเองก็ตกใจ “พี่กูรคิดว่าคนนอกแอบเข้ามาในไร่เหรอคะ แล้วเขาจะเข้ามาทำอะไร”
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันต้องการอะไร”
รุทรวิ่งมาแล้วหันไปดู ก็เห็นชาติวิ่งตามมา รุทรมองซ้ายมองขวาแล้วตัดสินใจวิ่งไปหลบตรงต้นไม้ใหญ่ ชาติวิ่งมาหยุดแล้วมองไปรอบๆ รุทรลุ้นสุดตัวกลัวชาติหาเจอ
ในสำนักงาน พ่อเลี้ยงวิทย์นั่งคุยกับบุษบัน มีทิปปี้นั่งจด
“บุษต้องขอบคุณพ่อเลี้ยงนะคะที่ไว้วางใจให้บุษได้มีโอกาสทำธุรกิจกับพ่อเลี้ยง”
“ด้วยความยินดีครับ”
บุษบันสั่งกับทิปปี้ “เธอจดรายละเอียดไว้หมดแล้วใช่ไหม ส่งเมล์ให้ฉันด้วย”