บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 5 หน้า 2
ทิปปี้อึ้ง “อะไรนะ ฉันทำงานให้ไร่นี้นะ ไม่ใช่ลูกน้องคุณ”
“ก็ช่วยหน่อยไม่ได้เหรอ”
“เอาน่าทิปปี้ ยังไงก็ต้องทำบันทึกรายละเอียดอยู่แล้วก็ส่งให้คุณบุษเขาหนึ่งชุดนะ”
“ค่ะพ่อเลี้ยง” ทิปปี้แอบค้อนให้บุษบัน แต่บุษบันยิ้มเยาะสะใจ
“งั้นบุษไปก่อนนะคะพ่อเลี้ยง เดี๋ยวแฟนบุษจะรอนาน”
“ทิปปี้ ไปส่งคุณบุษด้วยนะ”
ทิปปี้กับบุษบันแอบมองเขม่นใส่กัน
อนุวัตรยืนกระวนกระวายรอรุทรอยู่ที่รถ “เฮ้อ...ไอ้รุทรไปไหนของมันวะเนี่ย”
ระหว่างนั้นอนุวัตรเห็นทิปปี้เดินมาส่งบุษบัน พอทิปปี้กับอนุวัตรเจอกันก็อ้าปากค้าง
“เอ๊ะ....คุณ” / “เอ้าคุณ....”
“รู้จักกันแล้วเหรอ”
“ใช่ ที่งานพืชสวนโลก” ทิปปั้นึกได้ “ต๊ายยยยย...เนี่ยเหรอแฟนคุณที่อุตส่าห์ยอมตามใจมาตั้งไกลข้ามภูเขาเป็นลูกๆมารับส้มไปขาย”
“บ้าเหรอ แฟนฉันจะหน้าตาเหมือนลิงได้ไง ดีกว่านี้เยอะย่ะ”
“นั่นสิ ถ้าได้หน้าอย่างคนนี้ ฉันว่าคุณคงเสียใจไปตลอดชีวิต”
อนุวัตรสะดุ้ง “เฮ้ย...นี่เป็นอะไรกันมาสามัคคีชมความหล่อผมอยู่ได้”
ทิปปี้ กับบุษบันตะโกนพร้อมกัน “สามัคคี???...เช๊อะ!!!”
ทิปปี้กับบุษบันมองหน้ากันแล้วเชิดใส่ อนุวัตรเห็นอาการสองสาวแล้วเกาหัว
ชาติเดินวนหารุทรแต่ไม่เจอเลยวิ่งไปทางหนึ่ง รุทรพอเห็นชาติวิ่งไปสักระยะแล้วค่อยๆวิ่งไปอีกทาง ชาติวิ่งมาได้สักระยะแล้วหยุดมองรอบๆไม่เห็นก็หงุดหงิด วิ่งกลับไปตรงต้นไม้ แล้วเดินวนหาไม่เจอ ชาติเจ็บใจที่ปล่อยหลุดมือไป แล้วนึกอะไรบางอย่างได้เลยหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร
“ไอ้จ่าง ไอ้สิงห์ รีบไปดูที่ประตูใหญ่ทางเข้าไร่ ถ้าเห็นใครแปลกๆกักตัวไว้”
อนุวัตร ทิปปี้ บุษบันยังยืนคุยกันอยู่ที่รถตรงหน้าสำนักงาน
“อ๋อ...ตกลงที่ไปจัดดอกไม้คือช่วยเพื่อน แต่งานประจำของคุณก็คือดูแลสำนักงานของไร่ธนาธร”
“ใช่...หรือเรียกอีกอย่างว่าผู้ช่วยพ่อเลี้ยงวิทย์”
“ฮึ...ก็แค่ลูกจ้าง”