บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 5 หน้า 4
“นี่เล่นอะไรกัน”
“เจ๊...หุบปากแป๊บ” บุษบันจะอ้าปากด่า แต่อนุวัตรถูกคนงานโบกมือให้ชะลอ “มีอะไร”
“เอ่อ...ขอตรวจรถได้ไหมครับนาย”
อนุวัตรโวยวาย “จะบ้าเหรอ ฉันเป็นแขกของพ่อเลี้ยงนะ มาสั่งส้มไปขายนะเว้ย อยากมีเรื่องหรือไง รู้ไหมว่ากูลูกใคร” คนงานสองคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าไม่รู้จัก “ดี...ถ้าไม่รู้จักก็ไปสืบหามาให้ได้ แล้วค่อยมาค้นรถ”
คนงานสองคนกำลังงง อนุวัตรไม่สนใจขับรถออกไปเลย คนงานห้ามไม่ทันได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ สักพักเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คนงานกดรับ ”เอ่อ...ไม่มีอะไรผิดปกตินี่พี่ชาติ....ไม่เห็นมีใครออกไปนะพี่”
ชาติกดวางสาย “ไอ้สิงห์บอกว่าไม่มีคนออกไปจากไร่ครับ”
อังกูรยืนนิ่งคิด เมทินีไม่สงสัย “คงเป็นคนงานต่างด้าวในไร่ที่จะแอบมาอู้จริงๆก็ได้”
“ก็อาจจะใช่”
“เมขอตัวนะคะ” เมทินีจะเดินไปแต่อังกูรจับมือไว้
“เดี๋ยวเม พี่ยังอยากคุยกับเมไม่เสร็จ”
“เมมานานไปแล้ว ขอโทษค่ะพี่กูร” เมทินีแกะมืออังกูรออกแล้วเดินไป
อังกูรเจ็บใจ “เพราะแกกับไอ้คนงานที่เข้ามาขัดจังหวะ.....โธ่ เว้ย!!!” อังกูรอารมณ์เสียผลักชาติแล้วเดินไป
ชาติส่ายหัวเซ็งทำดีไม่ได้ดี “ไอ้บ้านั่นมันใครวะ ทำกูซวย”
ที่ห้องรับแขก กินรีมีสีหน้าตกใจ ในขณะที่วาทิตทำหน้าใสซื่อ
“อะไรนะคะคุณวาทิตไม่รู้เหรอว่าเมหายไปไหน ก็เค้าพาคุณวาทิตไปนอนกลางไม่ใช่เหรอ”
“เมคงเห็นผมหลับแล้วเบื่อๆเลยไปเดินเล่นหรือเปล่า”
“แล้วไม่คิดเหรอคะว่าไปเดินเล่นหาใคร”
วาทิตงง “เธอพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ”
“ฟังนะคะ ปกติคุณวาทิตจะนอนหนึ่งถึงสองชั่วโมง เมคงไม่คิดว่าวันนี้จะตื่นเร็ว ก็เลยอาจจะแอบแว่ปไปหาพี่กูรหรือเปล่า?” วาทิตรีบหยิบโทรศัพท์มาจะกดโทรออก
ระหว่างนั้นเมทินีเดินเข้ามา “ตื่นแล้วเหรอวาทิต”
วาทิตพอเห็นเมทินีก็ดีใจ ไม่สนใจกินนรี รีบวิ่งไปหาเมทินี “เม...หายไปไหนมา ผมตามหาตั้งนาน”
“เอ่อ...ฉันไปเดินเล่นแถวๆนี้”
“เห็นไหมนรี ไม่ได้มีอะไรอย่างที่เธอคิดสักหน่อย”
“ก็ดีค่ะ แต่คุณวาทิตก็อย่าไว้ใจใครง่ายๆนะคะ”กินรีมองเมทินีเหยียดๆก่อนเดินหนีไป
เมทินีมองตามงงๆ “เธอกับนรีคุยอะไรกัน”