บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 5 หน้า 5
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลย แต่ต่อไปเมอย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะ ผมกลัว”
“กลัวอะไร”
“กลัวเมไปหาพี่กูร”
เมทินีได้ยินก็เข้าใจทันที เลยยิ้มปลอบ “ไม่ต้องห่วงนะวาทิต ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ทำอะไรให้เธอเครียดหรือต้องมากังวลกับฉันอีก”
วาทิตยิ้มดีใจจับมือเมทินี
กินรีกำลังเตรียมยาหลังอาหารในห้องครัว เมทินียกถาดอาหารกลางวันที่วาทิตทานเสร็จมาวาง “ยาหลังอาหารเสร็จแล้วใช่ไหม”
กินนรีไม่ตอบแต่จ้องหน้าเมทินี กินรีทำเสียงเรียบนิ่งๆ “เธอแอบไปหาคุณกูรมาใช่ไหม”
เมทินีชะงักไปนิด “ทำไมฉันต้องแอบ ฉันกับพี่กูรยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ก็คุยกันได้ไม่ใช่เหรอ”
กินรียิ้ม “เธอนี่มันหน้าด้านจังเลยนะ”
“นรี...เธอมาด่าฉันทำไม”
กินนรีเก็บขวดยาเข้าตู้ตามปกติเหมือนไม่ได้มีอารมณ์อะไรมาก พูดเสียงเรียบๆ “จำไว้นะ เธอแต่งงานแล้ว สามีของเธอคือคุณวาทิต จะทำอะไรใช้หัวคิดบ้าง”
กินนรีเก็บยาเสร็จจะเดินไป แต่เมทินีพูดไล่หลัง “ขอบคุณมากที่เตือน" กินนรีชะงักหยุดหันกลับมา “ไม่ต้องห่วงหรอกฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร”
“ก็ดี พูดออกมาแล้วก็ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน” กินรียิ้มมุมปากแล้วเดินไป
เมทินีถอนใจเซ็งอะไรกันนักกันหนานะบ้านนี้
ในรถ บุษบันยังนั่งงงเพราะอนุวัตรก็ขับรถเงียบ รุทรก็นั่งด้านหลังเงียบ
จนบุษบันทนอึดอัดไม่ไหว “นี่...ตกลงเป็นอะไรกัน ทำไมนั่งเงียบแบบนี้ล่ะ”
“ก็เจ๊จะให้พูดอะไรล่ะ”
“ก็ที่ฉันถามไง ว่าไงคะรุทร ตกลงหายไปไหนมา แล้วทำไมต้องทำลับๆล่อๆ พอกลับมาก็นั่งซึมเงียบ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ที่ผมหายก็ไปเดินเล่น”
บุษบันจ้องหน้า “แต่รุทรดูแปลกๆไปนะ ไปปิ๊งผู้หญิงที่ไหนมาหรือเปล่า”
รุทรรำคาญไม่ตอบ อนุวัตรเลยตอบแทน “โธ่...เจ๊ คิดอะไรที่เป็นสาระบ้างได้ไหม”
“รุทรนี่แหล่ะสาระชีวิตของฉัน ว่าไงคะรุทรขา ไม่ได้ไปปิ๊งใครมาใช่ไหม”
“ครับ”