บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 8
รถของอังกูรมาจอดหน้ามหาวิทยาลัย “แล้วพรุ่งนี้พี่กูรกับพี่เมจะมาช่วยไมหรือเปล่า”
“มาสิ พี่จะมาจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จ”
“ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ เกรงใจพี่กูร”
“เม...เมื่อก่อนพี่ก็ทำแบบนี้นะ”
เมทินีจำใจ “ก็ได้ค่ะ”
“สุดยอดไปเลย งั้นไมไปเรียนนะครับ” ไมตรีลงจากรถแล้วเดินเข้ามหาวิทยาลัยเดินเข้าไป
อังกูรจะขับรถออกแล้วเบรกทันที “มีอะไรเหรอพี่กูร”
“ตายล่ะพี่ลืมไปเลย วันนี้พี่ว่าจะไปเยี่ยมตัวแทนจำหน่ายส้มของเรา”
“งั้นไม่เป็นไร เมกลับไร่เองก็ได้”
“ไม่ได้หรอก พี่จะให้เมนั่งรถกลับไปคนเดียวได้ไงตั้งไกล แล้วทางไปไร่มันก็เปลี่ยวด้วย พี่ไม่ยอม เมไปกับพี่นะ ไม่นานหรอก”
“อืม...ก็ได้” เมทินีเปิดกระเป๋าถือหาโทรศัพท์ “เอ๊ะ...โทรศัพท์เมไปไหน ตายแล้วสงสัยวางไว้ที่ห้องรับแขก”
“จะโทรบอกวาทิตใช่ไหม พี่โทรให้นะ” เมทินีจำใจพยักหน้ารับ
อังกูรแอบยิ้มดีใจออกรถไป
รุทรคุยโทรศัพท์ “งั้นผมไปรับเมก็ได้ จะได้ไม่เป็นภาระของพี่กูร” เขานิ่งฟัง “ได้ครับ ถ้าพี่กูรรับปากว่าไปไม่นานงั้นก็โอเค” รุทรกดวางสายด้วยความรู้สึกลังเล “ถ้ามีอะไรตุกติกฉันจัดการเธอแน่ เมทินี”
รถของอังกูรแล่นมาตามทางของถนนยาว อังกูรขับรถอย่างมีความสุข
เมทินีมองสองข้างทางด้วยความกลัว “ตัวแทนจำหน่ายส้มของเรา เขาไม่ได้อยู่ในเมืองเหรอคะ”
“นั่นบริษัทเค้าแต่เขามีบ้านอยู่แถวนี้ เห็นว่าในเมืองมันวุ่นวาย” อังกูรเปิดเพลงโรแมนติกอารมณ์ดี “รู้ไหม เวลาพี่มาเยี่ยมลูกค้าคนนี้ พี่ชอบขับรถไปเปิดเพลงเพราะๆฟัง บรรยากาศมันดีนะ”
เมทินียิ้มรับเจื่อนๆ “อีกไกลไหมคะ”
“ถึงพอดี” อังกูรเลี้ยวเข้าถนนแยกหนึ่งยิ่งดูเปลี่ยวหนักกว่าเดิม