บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 8 หน้า 2
เมทินีเริ่มใจไม่ดี อังกูรขับรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่สวยมาก เมทินีมองสังเกตโดยรอบเพื่อความปลอดภัย
อังกูร เมทินี นั่งคุยกับพี่กุ้งซึ่งเป็นลูกค้าของไร่ส้มธนาธร
“แหมๆ ไม่ค่อยยอมมาเยี่ยมกันเลยนะคุณอังกูร”
“งานมันยุ่งน่ะครับพี่กุ้ง”
กุ้งยิ้ม “เข้าใจค่ะ ขนาดพี่ขอเพิ่มโควตายังไม่ยอมให้พี่เลย”
“ช่วงนี้คุณลุงยุ่งน่ะครับ แต่ผมส่งเรื่องให้แล้วยังไงไม่ลืมแน่ครับ”
“ขอบคุณค่ะ ไหนๆมาแล้วก็ให้เกียรติทานอาหารกลางวันสักมื้อแล้วกัน” กุ้งหันไปหาเมทินีแล้วยิ้ม “คุณด้วยนะคะ”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”
“แหม...แฟนคุณกูรนี่น่ารักนะคะ”
“เอ่อ...ไม่ใช่นะคะ คือเมเป็นน้องสะใภ้พี่กูร แต่วันนี้เรามาทำธุระด้วยกันน่ะค่ะ”
“อุ๊ย...ขอโทษนะคะ แต่ยังไงพี่ก็ยินดีที่ได้รู้จักคุณเมนะคะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ไปเตรียมอาหารให้นะคะ” กุ้งยิ้มให้อย่างเอ็นดู แล้วลุกไปพร้อมกับคนรับใช้
“ขอบคุณมากนะเม รู้ไหมลูกค้ารายนี้น่ะเป็นรายใหญ่ของเลย เราต้องเอาใจเขาไว้มากๆนะ”
“แล้วเราจะต้องอยู่กันนานไหมคะ”
“ไม่มั้ง”
เมทินีถอนใจแต่ก็พยักหน้ารับ
รุทรเดินดูหนังสือในห้องด้วยความเบื่อหน่าย
เอื้องคำเดินยิ้มถือขนมมาการองมาให้ “เมื่อวานทำของโปรดก็ไม่ได้กิน วันนี้ป้าเลยทำมาการองที่คุณวาทิตชอบสุดๆมาชดเชยค่ะ”
รุทรหยิบกินหนึ่งชิ้น “โห..หวานมาก”
“เป็นไงพอได้กินรสหวานที่ชอบจำได้สนิทใจแล้วใช่ไหมคะ”
รุทรพยักหน้ายิ้มแหยๆ แต่ต้องกลืนเข้าปาก เอื้องคำคิดว่ารุทรชอบก็หัวเราะขำ รุทรต้องขำเอาใจตามมารยาท
“กลางวันนี้ป้าทำโกลาชเนื้อนะคะ”
“อ..อะ..อะไรนะครับ”
“โกลาชเนื้อไงคะ คุณวาทิตน่ะเป็นคนไปหาสูตรมาสอนป้าเอง เห็นว่าเป็นอาหารเยอรมันอะไรนี่ล่ะค่ะ”
“ขอเป็นจิ๊นฮุ่มแทนแล้วกัน” เอื้องคำงง รุทรแก้ตัว “เอ่อ...คือผมเบื่ออาหารฝรั่งแล้ว”
เอื้องคำยิ้ม “ก็ดีค่ะ หันมากินของบ้านเราป้าจะได้ทำสะดวกมือหน่อย ไม่งั้นต้องเปิดตำราคุณวาทิตกันวุ่นเลย รอไม่นานนะคะทานขนมรองท้องไปก่อน” เอื้องคำยิ้มแล้วเดินออกไป