บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 2
พ่อเลี้ยงวิทย์จ้องหน้าอังกูรที่ยังก้มหน้าหลบตาด้วยความเจ็บใจที่โดนลุงตบหน้าเพราะโทษว่าเขาผิด
"แกก็รู้ว่าวาทิตรักเมทินีมาตั้งแต่มัธยม ถ้าแกคิดจะแต่งงานกับหนูเม มันก็ไม่ต่างกับแกคิดจะฆ่าวาทิต”
“วาทิตเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด ยังไงก็ทำหน้าที่สามีไม่ได้ และที่สำคัญคุณลุงกับวาทิตก็รู้อยู่ว่าเมไม่เคยรักวาทิต แล้วทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ที่จะรักกับเมครับ” พูดจบอังกูรก็จ้องหน้าประสานตาสู้กับวิทย์ด้วยความรู้สึกที่จะไม่ยอมถอยกับเรื่องความรัก
“แล้วถ้าสิทธิ์ของแก มันทำให้โรคของน้องแกกำเริบจนเครียดแล้วช็อกตายล่ะ”
อังกูรนิ่งเงียบไป พ่อเลี้ยงวิทย์ลุ้นว่าอังกูรจะเปลี่ยนใจยอมยกเลิกการแต่งงาน
“ดีที่สุดที่ผมจะทำให้วาทิตได้ คือผมจะย้ายออกไปหลังจากผมแต่งงานกับเม”
พ่อเลี้ยงวิทย์ตวาด “อังกูร!”
“ผมขอโทษที่ทำในสิ่งที่คุณลุงกับวาทิตต้องการไม่ได้ครับ” อังกูรก็เดินออกไปอย่างไม่อยากจะสนใจความรู้สึกพ่อเลี้ยงวิทย์ พ่อเลี้ยงวิทย์ทรุดตัวลงนั่งด้วยความเครียดกลุ้มใจสุดๆ
อังกูรในชุดหนังสีดำใส่หมวกกันน็อคขี่มอเตอร์ไซค์ Ducati อยู่บนถนนเปลี่ยวบนเขาด้วยความเร็วสูง
รถมอเตอร์ไซค์ของอังกูรแล่นมาแล้วมาบิดจอดฝุ่นตลบตรงหน้าผาชัน อังกูรถอดหมวกกันน็อคออกแล้วลงจากรถมายืนที่หน้าผา
“วาทิต ไอ้น้องนอกไส้ แกแย่งทุกอย่างของฉันไปหมดแล้ว แต่ฉันจะไม่ยอมให้แกแย่งเมของฉันเด็ดขาด!” อังกูรกำมือแน่นด้วยสีหน้าเจ็บใจสุดๆ
ที่บ้านไร่กิจจา กิจจายืนจ้องกินรีด้วยสายตาไม่พอใจ กินรีนั่งหน้างอ
“เวลาสำคัญแบบนี้ลูกน่าจะอยู่ทำคะแนนข้างๆ วาทิตนะ”
“ขอนรีพักบ้างเถอะ พ่อให้นรีไปดูแลวาทิตทุกวันๆละ 24 ชั่วโมงมันน่าเบื่อ ทำงานโรงพยาบาลยังไม่หนักเท่านี้เลย”
“หนักกว่านี้ก็ต้องทำ นรีก็รู้ว่าพ่อไม่ได้ต้องการให้เป็นแค่พยาบาลส่วนตัวของมัน”
“แต่นรีไม่อยากแต่งงานกับวาทิตนี่”