บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 2 หน้า 5
“ทำไมล่ะ เราก็คบกันมาตั้งนาน เมก็รู้ว่าพี่รักเมและตอนนี้พี่ก็พร้อมแล้วที่จะดูแลเมกับครอบครัว เราก็น่าจะแต่งงานกันได้สิ”
“แต่เมยังไม่แน่ใจ”
คราวนี้อังกูรชะงักนิ่งทันที “ไม่แน่ใจ...เมหมายความว่ายังไง”
“เมขอบคุณพี่กูรที่ดีกับเมมาก ขอเวลาให้เมคิดสักหน่อยได้ไหมคะ เรื่องนี้มันใหญ่มากสำหรับเม เมยังตั้งตัวไม่ทัน”
“ก็ได้ แต่พี่ไม่อยากรอนานเพราะพี่รักเมมาก เมรู้ใช่ไหม” อังกูรดึงมือเมทินีมาจับแล้วยิ้มให้
เมทินีมองหน้าอังกูรด้วยความรู้สึกอึดอัดไม่แน่ใจตัวเอง
ที่ร้าน Metinee Flora ซึ่งเป็นร้านดอกไม้ของเมทินี อังกูรกับไมตรี ช่วยกันมัดดอกไม้ในห่อกระดาษ ห่อละ 100 ดอกสำหรับขายส่งเสร็จ ก็เอาห่อดอกไม้ไปใส่ในเข่งสมทบกับห่ออื่นๆ ได้ประมาณ 7-8 เข่ง แล้วช่วยกันยกดอกไม้ใส่ท้ายรถกระบะของอังกูร
เมทินีกับมณียืนมองการทำงานของอังกูรกับไมตรีอยู่ มณีใส่ชุดเตรียมไปทำงานที่โครงการ
“พี่กูรกับแม่แอบคุยกันเรื่องแต่งงานแล้วเหรอ”
“อ้าว...กูรบอกเมแล้วเหรอ แหม...ใจร้อนจริง แม่ก็นึกว่าน่าจะอีกระยะนะกว่าจะมาขอ”มณียิ้มเอ็นดู “แล้วเราล่ะดีใจไหมที่เขาขอแต่งงาน”
“เมยังไม่ได้ตอบตกลงกับเขาหรอกค่ะ”
มณีงง “ทำไมล่ะลูก แม่เห็นกูรเขาก็รักและดูแลลูกแม่ดีออก”
“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่พี่กูร แต่ตัวเมเอง ที่ไม่แน่ใจว่าเมรักพี่กูรหรือเปล่า”
มณีลูบหัวเอ็นดู “ถ้างั้นก็ดูๆกันไปก่อนแล้วกัน เรื่องแต่งงานมันเรื่องใหญ่คิดเยอะๆก็ดีเหมือนกัน”
“ขอบคุณที่แม่เข้าใจเมค่ะ”
“แต่อย่าคิดนานนักนะ เดี๋ยวกูรเขารอไม่ไหวทิ้งเราไปจะเสียดาย”
เมทินีขำ “งั้นก็ดีสิ เมจะได้นอนกอดแม่จนแก่เลย”
“ว๊าย ไม่ได้ พวกที่กาดเข้าได้นินทาว่าลูกแม่ขายไม่ออก”
เมทินีโผเขากอดมณีแน่นจนมณีหัวเราะจั๊กจี้ “โอ๊ยๆๆ ไม่เอาแล้ว แม่ไปทำงานก่อนดีกว่า” มณีจับหัวเมทินีเขย่าด้วยความเอ็นดู หอมแก้มหนึ่งทีแล้วเดินไปขึ้นรถเครื่องขี่ออกไป
เมทินีมองตามมณียิ้มๆแล้วพอหันกลับมาก็เห็นอังกูรกับไมตรีใส่ดอกไม้เสร็จหันมาพยักหน้ายิ้มๆให้กับเมทินี หญิงสาวเดินไปขึ้นรถ