รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 2 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 2 หน้า 2
20 มกราคม 2558 ( 15:35 )
1.2M
เงาใจ ตอนที่ 2
20 หน้า

“ลูกก็อย่าไปคิดว่าลูกแต่งงานกับมันสิ คิดซะว่าเราแต่งกับหุ้นในส่วนที่พ่อเคยขอไอ้วิทย์มันลงทุนแต่มันไม่ยอม  หรือไม่ก็คิดว่าแต่งกับสมบัติมันทั้งหมดก็ได้ เพราะยังไงวาทิตมันก็เป็นลูกคนเดียว เกิดพลาดพลั้งหัวใจวายตายไปทุกอย่างของไอ้วิทย์ก็ต้องเป็นของเรา” 

กิจจามองหน้าเป็นเชิงบังคับ กินรีถอนใจเซ็ง

“นรีต้องช่วยพ่อนะ เราต้องเอาสิ่งที่ควรจะเป็นของเรากลับคืนมา”

 

ที่ห้องนอนกิจจา เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบหนังสือสัญญาหุ้นออกมาดู เนื้อกระดาษสัญญาเก่าเก็บหลายสิบปี หัวกระดาษเขียนว่า “หนังสือสัญญาซื้อขายหุ้น” ทุกอย่างถูกพิมพ์แล้วโดยกิจจาเป็นผู้ขอซื้อ พ่อเลี้ยงวิทย์เป็นผู้ขาย กิจจามองหนังสือสัญญาด้วยความแค้นใจที่เก็บสะสมมานับสิบปี

 

กิจจาหวนนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น พ่อเลี้ยงวิทย์นั่งอ่านหนังสือสัญญา กิจจานั่งยิ้มมีความสุขอยู่ตรงข้าม พ่อเลี้ยงวิทย์อ่านเสร็จก็วางหนังสือลงสีหน้าเครียด “แกน่าจะปรึกษาฉันก่อน ไม่ใช่พิมพ์มาเสร็จเลย”

“ฉันเคยบอกแกแล้วไงว่าฉันอยากจะหุ้นกับแก แกเองก็ยินดีไม่ใช่เหรอ”

“นั่นมันตอนที่ฉันได้มรดกที่ดินแถวนี้ใหม่ๆ มันยังรกร้างไม่มีอะไร ทุนฉันก็ไม่มีมาก ฉันถึงอยากให้แกหุ้นแต่แกก็ไม่หุ้น”

“ก็นี่ไง...ฉันก็ช่วยเป็นผู้จัดการให้แกจนทุกอย่างมันเจริญเติบโตขนาดนี้”

“ฉันเข้าใจ และไม่ได้รังเกียจแกนะกิจ แต่ตอนนี้ผลประโยชน์ทุกอย่างมันเพิ่มพูนมาจนไม่รู้กี่เท่าตัวแล้ว ฉันคงขายหุ้นให้แกในราคาเท่ากับตอนที่เริ่มต้นไม่ได้”

“เฮ้ย...วิทย์ แกก็ต้องเข้าใจฉันนะ ตอนนั้นทั้งแกทั้งฉันก็ไม่มีใครรู้ว่าไร่ส้มนี้มันจะไปรอดหรือเปล่า ฉันจะลงทุนฉันก็ต้องคิดเยอะ แต่ถึงฉันจะไม่ลงเงินกับแกตอนนั้น ฉันก็ลงแรงให้แกเต็มที่”

“แกรับจ้างเป็นผู้จัดการ ฉันจ่ายเงินเดือนแก” 

กิจจาโกรธ “ไอ้วิทย์!!”

“ฉันขอโทษ แต่ฉันขายในราคานี้ไม่ได้จริงๆ มันเสียเปรียบมากเกินไป”

“นี่แกหาฉันจะชุบมือเปิบเหรอ ถ้าไม่ได้ฉันช่วยไร่แกจะเจริญแบบนี้ไหม”

“แต่ฉันก็ให้สวัสดิการแกเต็มที่ รวมทั้งส่งเสียนรีเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่เค้าอยากจะเรียนไง”

กิจจาดึงหนังสือสัญญากลับพยามข่มใจไม่โกรธ “ไม่เป็นไร ถ้าแกไม่ขายฉันก็จะไปหาซื้อไร่ทำเอง”

พ่อเลี้ยงวิทย์ตกใจ “ไอ้กิจ นี่แกจะลาออกเหรอ”

“ไม่มีใครอยากเป็นลูกจ้างเค้าไปจนตายหรอก โดยเฉพาะการเป็นลูกจ้างของเพื่อน”

“ฉันเข้าใจ แต่ก็หวังว่าเราจะยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ ถ้าแกมีอะไรให้ฉันช่วยฉันก็ยินดีเสมอ”

กิจจาพยักหน้ารับพยายามไม่แสดงอาการโกรธให้เห็น 


20 หน้า