บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 2 หน้า 3
สายตากิจจาจับจ้องหนังสือสัญญา เขายิ้มร้ายแล้วเก็บหนังสือสัญญากลับที่เดิม
กินรีเดินเข้าห้องนอนมาแล้วทิ้งตัวนั่งด้วยความเซ็งถอนใจเครียด เธอหยิบโทรศัพท์มากดดูแล้วยิ้ม เห็นหน้าจอโทรศัพท์เป็นรูปอังกูรในอิริยาบถต่างๆทั้งใกล้และไกล กินรีแอบถ่ายไว้หลายรูป กินรีมองหน้าจอไปเรื่อยๆจากยิ้มๆแล้วก็รู้สึกเศร้า
กินรีพูดกับรูป “รู้ไหมคะคุณกูร ที่นรีต้องยอมฝืนทนอยู่ที่นั่นทุกวันนี้ก็เพราะคุณ”
ที่โรงพยาบาล พ่อเลี้ยงวิทย์มองผ่านกระจกประตูเข้าไปเห็นวาทิตนอนลืมตาอยู่บนเตียงใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ มีเครื่องจับการเต้นของหัวใจติดตามจุดบนตัว หมอยืนอ่านกราฟรายงานผลแล้วจดบันทึกลง Plate มีพยาบาลยืนข้างๆ หมอจดเสร็จก็ส่ง Plate ให้พยาบาล เดินออกมาหาพ่อเลี้ยงวิทย์
“ตอนนี้อาการคุณวาทิตดีขึ้นมากเพราะยา แต่ทางที่ดีผมอยากให้พ่อเลี้ยงแก้ปัญหาที่ต้นเหตุที่จะส่งผลกระทบกับอาการของแกครับ”
“ปัญหาที่ต้นเหตุหรือครับ?”
“ใช่ครับ พ่อเลี้ยงพอจะทราบใช่ไหมครับว่าอะไรที่ทำให้คุณวาทิตเครียดจนช็อก เพราะถ้าเกิดขึ้นอีกผมก็ไม่แน่ใจว่าคราวหน้าเราจะช่วยชีวิตแกได้ทันหรือเปล่า”
พ่อเลี้ยงวิทย์มองกลับเข้าไปในห้องแล้วถอนใจเครียด
พ่อเลี้ยงวิทย์เปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง วาทิตพอเห็นพ่อเลี้ยงวิทย์ก็หันไปมอง แต่สีหน้ายังนิ่งเหมือนหมดอาลัยกับชีวิต
พ่อเลี้ยงวิทย์เดินเข้ามาแล้วลูบหัวด้วยความเอ็นดู “วาทิต ลูกต้องทำตามที่หมอสั่งนะ อย่าเครียดอย่ากังวลอะไรทั้งนั้น จะได้กลับบ้านเร็วๆดีไหม”
วาทิตเศร้า “จะกลับบ้านหรือตายอยู่ที่นี่ สำหรับผมมันก็ไม่ต่างกันหรอกครับ”
พ่อเลี้ยงวิทย์อึ้ง “วาทิต อย่าพูดอย่างนั้นสิ ลูกไม่รักตัวเองแล้วเหรอ”
วาทิตส่ายหน้า “ผมเกลียดตัวเองด้วยซ้ำ ผมควรจะตายตั้งแต่ตอนที่ผมเกิด ผมไม่รู้ว่าผมจะรอดมาเพื่อจะมาเป็นคนพิการทำไม จะทำอะไรเหมือนคนปกติก็ไม่ได้.. แม้แต่จะรักคนที่ผมรักก็ทำไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ให้ผมตายซะดีกว่า” พูดจบวาทิตก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จำต้องปล่อยให้ไหลออกมา
พ่อเลี้ยงวิทย์เห็นแล้วสงสารเอามือปาดน้ำตาให้วาทิต เหมือนกับจะปัดเป่าความทุกข์ให้ลูกด้วยมือเค้าเอง “ไม่นะวาทิต ยังไงพ่อจะไม่ปล่อยให้ลูกตาย พ่อสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตลูกของพ่อ”
วาทิตได้ยินคำสัญญาของพ่อเลี้ยงวิทย์ก็มองหน้าพ่อเลี้ยงวิทย์สงสัย “พ่อหมายความว่ายังไงครับ”