บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 21

ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์  ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน

เช้าตรู่ ริมหนองตุง ซานแปงกับเจ้านางตองริ้วยืนอยู่ริมบึงน้ำใหญ่กลางใจเมือง จากจุดนี้สามารถมองเห็oทิวทัศน์ของหอคำ วัด หมู่เจดีย์ และบ้านเรือนที่ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งของฝั่งน้ำ ภายใต้อ้อมกอดแห่งขุนเขายามรุ่งอรุณ  “นึกยังไงถึงชวนพี่มาดูพระอาทิตย์ขึ้น”

“ตองริ้วอยากจดจำช่วงเวลาดี ๆ ที่เราได้อยู่ด้วยกันในเวียงขินให้มากที่สุด”

เจ้านางตองริ้วมองผิวน้ำกระเพื่อมแผ่วตามลม นึกถึงอดีตตอนที่จะตกน้ำ ซานแปงพุ่งมาช่วยไว้ได้ทัน

ซานแปงจดจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี “พี่ไม่เคยลืมวันแรกที่ได้พบและหลงรักเจ้านางตองริ้ว”

-จ้านางตองริ้วยิ้มเขินเล็กน้อย แต่แววตาแฝงความไม่สบายใจ “พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของเรา เป็นวันที่พี่ซานแปงต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนไปอยู่กับตองริ้วที่อังกฤษ”

“ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง...” ซานแปงทอดสายตามองบ้านเมืองเบื้องหน้าอย่างอดใจหายไม่ได้ แล้วหันกลับมามองเจ้านางตองริ้ว ซานแปงเลือกแล้ว... เลือกที่จะตามผู้หญิงคนนี้ไปทุกหนแห่ง “พี่ยอมเปลี่ยนเพื่อคนที่พี่รัก”

เจ้านางตองริ้วซาบซึ้ง “ตองริ้วไม่มีอะไรตอบแทนความรักของพี่ซานแปงนอกจากสิ่งนี้”

เจ้านางตองริ้วขยับเข้าหาซานแปง และยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตที่แก้มของซานแปงอย่างนุ่มนวล

“ชีวิตทั้งหมดของตองริ้วขอมอบให้พี่ซานแปงคนเดียว”

“พี่จะดูแลหัวใจของเจ้านางให้ดีที่สุด” ซานแปงช้อนหลังมือทั้งสองของเจ้านางตองริ้วขึ้นมาประทับริมฝีปากด้วยรักและภักดี  เจ้านางตองริ้วยิ้มอ่อนโยน สายตาหวานซึ้ง

หนองตุง ซานแปงกับเจ้านางตองริ้วพายเรือออกไปชื่นชมบรรยากาศอันแสนสดชื่นรื่นรมย์ของบึงน้ำกว้างใหญ่ ท่ามกลางอรุโณทัยที่เริ่มแผ่รัศมีไปทั่วท้องฟ้า  ซานแปงชี้ให้เจ้านางตองริ้วมองไปทางสันเขาที่เห็นอยู่ไกลลิบ เจ้านางตองริ้วพยายามเพ่งสายตามองตามแต่ไม่เห็นอะไร จึงหันมาถามซานแปงแต่แล้วก็ต้องชะงัก ใบหน้าของเจ้านางตองริ้วกับซานแปงใกล้กันมาก ตาประสานตา  รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน เจ้านางตองริ้วเขิน หันหน้าหนีไปมองทางอื่น  ซานแปงยิ้ม ๆ

เจ้านางตองริ้วชะเง้อมองฝูงปลามากมายที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำอย่างตื่นตาตื่นใจ ซานแปงแกล้งขยับตัวจนทำให้เรือโคลงเคลงไปมาเล็กน้อย เจ้านางตองริ้วรีบจับกาบเรือไว้ด้วยความตกใจ กลัวเรือจะล่ม  ซานแปงยิ้มขำ ๆ