บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 21 หน้า 2
เจ้านางตองริ้วสะดุ้งขยับเข้าไปตีซานแปง งอนที่ถูกแกล้ง ซานแปงรวบตัวเจ้านางตองริ้วไว้ในอ้อมแขน ก้มลงหอมแก้มเจ้านางตองริ้วหลายฟอดใหญ่เป็นการปลอบใจ จนทำให้เจ้านางตองริ้วเขินอายจนหายงอน ซานแปงตระกองกอดเจ้านางตองริ้วไว้อย่างทะนุถนอม เจ้านางตองริ้วเอนหัวซบลงบนอกอุ่นของซานแปง ทั้งสองมองพื้นน้ำกว้างใหญ่ตัดกับท้องฟ้าที่สวยงามยามเช้าของเวียงขินอย่างมีความสุข
หน้าห้องนอนเรืองระยับ หลาวเปิงชูนาฬิกาพกโบราณให้เจ้านางเรืองระยับดู เจ้านางเรืองระยับตกใจแต่พยายามควบคุมสติ วางมาดนิ่ง เพราะคิดว่าหลาวเปิงรู้เรื่องที่เธอทำร้ายแพรนวลแล้ว หลาวเปิงสังเกตเห็น
“เจ้านางตกใจ ?”
“แปลกใจที่คุณมาหา”
“ผมอยากรู้เรื่องนาฬิกา”
“ไปถามแพรนวลสิว่าทำไมนาฬิกาเรือนเดียวยังรักษาไว้ไม่ได้”
“ผมยังไม่ได้บอกว่านาฬิกาเรือนนี้เป็นของผม หรือเป็นของที่ผมมอบให้แม่หญิงแพรนวล” หลาวเปิงเอานาฬิกาพกสายสร้อยเงินที่ขาดอีกเรือนออกมาจากระเป๋าเสื้อ เทียบให้เจ้านางเรืองระยับดูความแตกต่างชัด ๆ เจ้านางเรืองระยับหน้าเจื่อนไปทันที
ระเบียงชั้นบนหอคำ หลาวเปิงเดินตามมาคาดคั้นถามอย่างไม่ลดละ เจ้านางเรืองระยับชำเลืองมองนาฬิกาพกทั้งสองเรือนในมือหลาวเปิง ตอบอย่างสงวนท่าที “ฉันเจอมันตกอยู่หน้าห้องคุณ ก็เลยคิดว่าเป็นของแพรนวล”
“ไปทำอะไรตรงนั้น ?”“แพรนวลทำตัวลึกลับน่าสงสัยกว่าฉัน ทำไมไม่สงสัย”
ท่าทางหลาวเปิงชะงักงัน จนทำให้เจ้านางเรืองระยับจับพิรุธได้ “ความลุ่มหลงมันบังตาจนคุณมองไม่เห็นสินะ”
“ผมรักแม่หญิงแพรนวล... รักของผมคือความเชื่อใจ”
เจ้านางเรืองระยับเดือดดาล “คุณกล้าพูดว่ารักนังนั่นทั้งที่กำลังจะแต่งงานกับฉัน !”
“ผมขออนุญาตเจ้าย่าแต่งงานกับแม่หญิงแพรนวลแล้ว” เจ้านางเรืองระยับอึ้ง แม้รู้อยู่เต็มอกว่าหลาวเปิงไม่อยากแต่งงานกับเธอ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะทำให้เธอรู้สึกเสียศักดิ์ศรีได้มากขนาดนี้
“คุณผิดคำสัญญาของผู้ใหญ่ ! คุณเลือกผู้หญิงชั้นต่ำ”
“อย่าเอาความสูงส่งของเจ้านางไปเทียบกับใคร เพราะคุณสมบัติกับคุณค่าไม่ใช่เรื่องเดียวกัน”
“คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน” ความอับอายและเสียหน้าทำให้เจ้านางเรืองระยับเกรี้ยวกราด กระชากจิกแขนหลาวเปิงอย่างขาดสติ จนทำให้นาฬิกาพกทั้งสองเรือนในมือหลาวเปิงกระเด็นหล่นลงพื้น