บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 5
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ที่ปักกลด ในป่า แพรนวล ป้าคำแดง แหลมทอง ก้มลงกราบพระธุดงค์ที่นั่งสงบด้วยกิริยาอาการสำรวม
น่าเลื่อมใส หลังถวายผลไม้และน้ำปานะเสร็จแล้ว
“อิฉันอยากจะขอน้ำมนต์หรือเครื่องรางของขลังไปปัดเป่าอาถรรพ์ที่บ้านค่ะ”
“ความกลัวเกิดจากความคิด... อาตมาไม่มีอะไรให้นอกจากธรรมะ”
แหลมทองหัวเราะขำคำแดงคิก ๆ จนคำแดงดุตาเขียว จึงแสร้งสงบเสงี่ยมได้
แพรนวลพนมมือ “หลวงพ่อพอจะรู้เรื่องราวของเมืองเวียงขินสมัยสงครามโลกครั้งที่สองมั้ยคะ”
“โยมอยากได้คำตอบที่ทำให้เกิดทุกข์หรือทำให้พ้นทุกข์ล่ะ”
พระธุดงค์มองแพรนวลและชุดที่ใส่ ราวกับมีญาณพิเศษล่วงรู้ความคิดในใจ ภายใต้กิริยาอาการที่นิ่งสงบ
แพรนวลงุนงงกับปริศนาธรรมของพระธุดงค์รูปนี้เป็นอย่างมาก
“กฎของธรรมชาติคือทุกสิ่งต้องเปลี่ยนแปลง อดีตเกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว ไม่มีอะไรแก้ไขได้”
แพรนวลสงสัย “หมายความว่ายังไงคะ”
“กรรมมีเหตุเกิดและมีความดับเมื่อถึงเวลา.. วาสนาก็เช่นกัน”
แพรนวลจะถามพระธุดงค์ต่อ แต่พระธุดงค์หลับตาเริ่มเข้าฌานสมาธิแล้ว แพรนวลจึงไม่กล้ารบกวน คำแดงสงสัยว่าแพรนวลกับพระธุดงค์พูดเรื่องอะไรกัน
หน้าบ้านเชียงราย คำแดงช่วยพยุงแขนแพรนวลที่เดินกะเผลกเล็กน้อย กำลังเข้าบ้าน อาการบาดเจ็บที่หัวเข่าของแพรนวลเริ่มดีขึ้นแล้ว “พักนี้คุณแพรสนใจเมืองเวียงขินมากนะคะ”
แหลมทองชะงักงัน ท่าทางมีพิรุธเหมือนรู้อะไรบางอย่าง แพรนวลกลัวแหลมทองถูกคำแดงจับได้ รีบตอบ
“แพรอยากไปเที่ยวเมืองเวียงขินค่ะ” แพรนวลนึกอะไรบางอย่างอออก
ตอนแพรนวลกับคำเอ้ยช่วยกันใช้สำลีซับเลือดที่ข้อศอกซ้ายให้คำแดงและใส่ยาทาแผล
แพรนวลจำได้ จึงมองหารอยแผลเป็นที่ข้อศอกซ้ายของป้าคำแดง เห็นรอยแผลเป็นจาง ๆ ไม่ใหญ่มากที่ข้อศอกซ้ายของคำแดง “ป้าคำแดงหกล้มจนเป็นรอยแผลเป็นเลย”
คำแดงแปลกใจ “คุณแพรรู้ได้ยังไงคะว่าป้าหกล้ม ?”