บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 5 หน้า 5
ทองเพ็งจ๋อย “ขอโทษค่ะ ทองเพ็งไม่ได้ตั้งใจ”
“ระวังปากไว้ให้ดี... ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูหลาวเปิง ฉันเอาหล่อนตายแน่ !!” เจ้านางเรืองระยับเสียงดุกร้าว มีความลับ
บ้านซานแปง ซานแปงสีหน้าเคร่งเครียดเดินเข้ามาในบ้านแบบเรือนไทเขิน เป็นบ้านไม้มีลักษณะโปร่งและโล่ง หลังคาทรงมะนิลาหรือปั้นหยาเปิดจั่ว เห็นปอสากำลังตัดเย็บเสื้อผ้าไหมสีขาว โดยมีบัวเขมเป็นลูกมืออยู่ตรงโถงในบ้านที่สว่างที่สุด
“แม่กับน้องบัวเขมยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
“ใกล้ถึงวันแต่งงานแล้ว แม่อยากตัดชุดเจ้าบ่าวให้เสร็จเร็ว ๆ”
“รับประกันว่าพี่ซานแปงจะเป็นเจ้าบ่าวที่หล่อที่สุดในเวียงขิน”
ซานแปงเข้าไปหาปอสา นั่งลงก้มกราบที่ตักแม่ด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณแม่มากนะครับที่ทำเพื่อผม”
ปอสาลูบหัวซานแปงด้วยความรัก “แม่อยากเห็นลูกชายคนเดียวของแม่มีความสุข...”
ปอสาทอดถอนใจ ลังเลที่จะพูดกับซานแปงตรง ๆ
“แม่รู้ว่าซานแปงรักเจ้านางตองริ้วมาก แต่คิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะแต่งงาน”
“มันเป็นทางเดียวที่จะช่วยให้เจ้านางรอดพ้นจากอูซอ” ซานแปงเอะใจ “ใครพูดอะไรให้แม่ไม่สบายใจรึเปล่า”
“แม่ไม่สนใจคำพูดของคนอื่น แต่กลัวว่าเราจะทำให้เจ้านางตองริ้วลำบาก เจ้านางเคยอยู่สุขสบายในรั้วในวังต้องออกมาใช้ชีวิตแบบชาวบ้าน มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะลูก” ซานแปงครุ่นคิดตามคำพูดปอสา
ห้องนอนเจ้านางตองริ้ว เจ้านางตองริ้วเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะแป้ง หยิบกล่องเงินโบราณขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเปิดกล่องเงิน หยิบแหวนทับทิมสีแดงวงหนึ่งออกมา จันสมสงสัย “แหวนทับทิมของใครคะ ?”
เจ้านางตองริ้วยิ้มมองแหวนทับทิมในมือ หวนคิดถึงความหลังของเธอกับซานแปง
อดีต ริมหนองตุง เจ้านางตองริ้วถือกิ่งไม้พยายามเขี่ยผ้าเช็ดหน้าที่ตกลงในน้ำกลับขึ้นมาอย่างยากลำบาก
เท้าของเจ้านางตองริ้วเกิดเหยียบก้อนหินจนเสียหลักลื่น กำลังจะตกน้ำ “ว้าย”
“ระวัง !!” ซานแปงพุ่งเข้ามาคว้าตัวเจ้านางตองริ้วไว้ได้ทัน และกอดไว้แน่นอย่างลืมตัว เจ้านางตองริ้วอึ้ง...จ้องหน้าซานแปง อยู่ในภวังค์ไปพักหนึ่ง ซานแปงตะลึงมองเจ้านางตองริ้ว ตกหลุมรักในทันที
“น้องตองริ้ว”
ซานแปงรู้สึกตัว รีบปล่อยมือจากเจ้านางตองริ้วขณะที่หลาวเปิงเดินเข้ามาถึง
“หนีมาเดินเล่นคนเดียวอีกแล้ว ถ้าเกิดอันตรายขึ้นจะทำไง”