บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 5 หน้า 4
“แหลมรู้ได้ไง”
“ผมได้ยินคุณแพรละเมอเรียกชื่อนี้หลายครั้ง แต่เพิ่งได้ยินแม่อุ้ยคำเอ้ยเรียกชื่อนี้”
“ถ้าหาคำตอบได้ว่าทุกคนเกี่ยวข้องกับความฝันนี้ยังไง ฉันจะเล่าทุกอย่างให้แหลมฟัง” แพรนวลคิดหาวิธี
กลางคืน หลาวเปิงบอกซานแปงทันทีที่เดินออกมาจากหอคำ
“คืนนี้ฉันจะดูงานกะกลางคืนที่โรงงานเอง นายกลับไปดูแลแม่กับน้องสาวที่บ้านเถอะ”
“ขอบใจมาก” หลาวเปิงเดินแยกไป ซานแปงจึงเดินแยกมาอีกทาง เจ้านางเรืองระยับก้าวออกมาจากมุมมืดบริเวณนั้น ซานแปงชะงัก “เตรียมงานแต่งไปถึงไหนแล้ว”
เจ้านางเรืองระยับพูดกับซานแปงด้วยท่าทางถือตัว ไม่สนิทสนม ทำให้ซานแปงตอบอย่างระวังตัว ไม่ค่อยไว้ใจ
“กำลังเร่งอยู่ครับ”
“ถ้าอยากแต่งงานแบบคาทอลิก ฉันจะพูดกับซิสเตอร์มาเดลีน่าช่วยเตรียมพิธีแต่งงานบนดอยเหนือให้”
“ผมจะจัดพิธีแต่งงานตามธรรมเนียมของเมืองเวียงขินเท่านั้น”
“จองหอง! คิดเหรอว่าเจ้าพ่อของน้องตองริ้วจะยอมรับสามัญชนอย่างเธอ”
ซานแปงขบริมฝีปากตัวเอง พยายามระงับอารมณ์ไม่พอใจ
“ถึงจะพอมีฐานะแต่เลือดของเธอกับน้องตองริ้วมันคนละสี... เธอจะดึงเกียรติของน้องตองริ้วลงมาให้เสื่อมเสียไปทั่วพิงคภูมิ !!” ซานแปงเสียงเข้มขึ้น “ผมรักเจ้านางตองริ้ว”
“รักจริงก็ควรหลีกทางให้น้องตองริ้วแต่งงานกับผู้ชายที่เหมาะสมทั้งศักดิ์ศรีและชาติตระกูล”
เจ้านางเรืองระยับแนะนำ เหมือนออกคำสั่ง สายตาเหยียดหยามและดูถูกซานแปงเป็นอย่างมาก ซานแปงนิ่ง พยายามอดทนอย่างถึงที่สุด
ทางเดินหน้าหอคำ ทองเพ็งถามเจ้านางเรืองระยับด้วยความสงสัย
“จายซานแปงจะยอมล้มเลิกการแต่งงานกับเจ้านางตองริ้วเหรอคะ”
“เมืองเชียงฟ้า เมืองอโนทยาน และเมืองเวียงขิน มีสายสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมานาน ฉันรักน้องตองริ้วเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ฉันจะไม่ยอมให้สายเลือดชนชั้นสูงต้องเปลี่ยนสี”
“เจ้านางถึงได้สนับสนุนท่านอูซอ”
เจ้านางเรืองระยับรีบปิดปากทองเพ็ง ท่าทางมีความลับ กลัวใครผ่านมาได้ยิน เรืองระยับดุ
“ฉันเคยสั่งแล้วใช่มั้ยว่าห้ามพูดชื่อนี้ในหอคำ”
ทองเพ็งพยักหน้าหงึก ๆ รีบยกมือไหว้ขอโทษ เจ้านางเรืองระยับจึงปล่อยมือจากทองเพ็ง