บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 5 หน้า 2
แพรนวลอึกอัก “เอ่อ... เดาน่ะค่ะ”
“แม่คำเอ้ยบอกว่าตอนเด็ก ๆ ป้าซนมาก วิ่งไปวิ่งมาจนหกล้ม ข้อศอกแตกค่ะ”
“รู้แล้วว่าผมซนเหมือนใคร” แหลมทองแซว “ได้ป้ามาเต็ม ๆ”
“เอ็งมันลูกลิงมาเกิด ไม่เกี่ยวกับข้า”
คำแดงค้อนแหลมทอง ทั้งสองไม่ได้สังเกตเห็นแพรนวลยืนทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะมั่นใจว่าคำแดงคือคนเดียวกับเด็กหญิงคำแดงที่เวียงขิน “แพรอยากไปเยี่ยมแม่อุ้ยคำเอ้ยค่ะ”
คำแดงกับแหลมทองแปลกใจ แพรนวลอยากพิสูจน์ความจริงจากยายคำเอ้ยอีกคน
โรงพยาบาลประจำจังหวัดเชียงราย แหลมทองพยุงแพรนวลเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง เห็นยายคำเอ้ยนอนมองเพดานด้วยแววตาเลื่อนลอย แพรนวลมองร่างบอบบางที่นอนเหยียดยาวใต้ผ้าแพรสีฟ้า และเรือนผมคล้ำเหมือนสีฝุ่นควันอย่างพิจารณาว่าใช่คำเอ้ยคนเดียวกันหรือเปล่า
“แม่อุ้ยครับ” แหลมทองยื่นมือไปแตะแขนเรียกยายคำเอ้ย แล้วยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้ ยายคำเอ้ยหันมาตามเสียงเรียก กระพริบตาถี่มองแหลมทองอย่างใช้ความคิด คำเอ้ยเสียงแหบพร่า “แหลมทองเหรอ ?”
แหลมทองดีใจที่ยายจำได้ กุลีกุจอช่วยประคองยายคำเอ้ยขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหมอนบนเตียง
“ผมพาคุณแพรนวลลูกของพ่อเลี้ยงต่วนมาเยี่ยมแม่อุ้ยครับ”
ยายคำเอ้ยเงยหน้ามองแพรนวล ก่อนชะงักงัน มองแพรนวลไม่วางตา ชุดที่แพรนวลใส่ตอนนี้ เป็นชุดเดียวกับที่แพรนวลใส่ไปเจอคำเอ้ยที่เวียงขิน แพรนวลขยับตัวเข้าไปใกล้ยายคำเอ้ย ลุ้นให้จำได้
“แม่อุ้ยเคยอยู่บ้านพ่อบุญสิงห์ที่เวียงขินใช่มั้ยคะ”
คำเอ้ยยิ้มให้ “ไม่เคยอยู่”
“ป้าคำแดงลูกแม่อุ้ยเคยหกล้มจนข้อศอกแตกเป็นแผลที่เวียงขินไงคะ”
“ไม่เคยไปเวียงขิน”
แหลมทองงง ๆ ว่าแพรนวลพยายามถามอะไรจากยายคำเอ้ย แพรนวลจับข้อมือยายคำเอ้ยให้มองเธอชัด ๆ พยายามรื้อฟื้นความทรงจำให้กลับมา “แม่อุ้ยจำแพรนวลได้มั้ยคะ ? เราเคยเจอกันที่เวียงขิน”
“แพรนวล ?”ยายคำเอ้ยจ้องหน้าแพรนวล เหมือนจะจำได้ แต่จู่ ๆ ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น จนเสียงร้องไห้เริ่มดังขึ้น
แพรนวลกับแหลมทองตกใจ หัวหน้าพยาบาลรีบวิ่งเข้ามาโอบหลังปลอบยายคำเอ้ย
“คุณพูดอะไรให้แม่อุ้ยตกใจ?”
แพรนวลรู้สึกผิด “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”