บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 5 หน้า 3
“กลับไปเถอะค่ะ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว”
“ขอโทษนะคะแม่อุ้ย แล้วแพรจะมาเยี่ยมใหม่” แพรนวลยกมือไหว้ยายคำเอ้ย แล้วล่าถอยออกมาจับมือแหลมทองหันหลังเดินออกไปเมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ ผ่านหลังแพรนวล ยายคำเอ้ยยิ้มทั้งน้ำตา พูดเพ้อ
“จายหลาวเปิงมาแล้ว... จายหลาวเปิงมาแล้ว” แพรนวลชะงัก หันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรง มั่นใจว่ายายคำเอ้ยคือคนที่เธอเจอที่เวียงขินแน่นอน
กลางคืน หน้าห้องนอนหลาวเปิง หลาวเปิงยืนมองประตูห้องนอนอย่างสองจิตสองใจ ก่อนยื่นมือออกไปเพื่อจะเคาะประตูเรียกแพรนวล หลาวเปิงกำลังจะเคาะประตู แล้วก็หยุดชะงัก หลาวเปิงลดมือลง เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของแพรนวลจึงไม่อยากรบกวน ได้แต่หงุดหงิดตัวเองอยู่อย่างนั้น เจ้านางตองริ้วเดินผ่านมาเห็นหลาวเปิงพอดี “พี่หลาวเปิงกลับมานานแล้วเหรอคะ” หลาวเปิงยืนเก้อ ทำตัวไม่ถูก กลัวเจ้านางตองริ้วเห็นพิรุธ
โถงในหอคำ ซานแปงบอกเจ้านางตองริ้วด้วยความเจ็บใจ
“อูซอไหวตัวทันหนีไปก่อน พวกเราเลยไม่ได้จัดการกับมัน”
เจ้านางตองริ้วโล่งอก “ตองริ้วดีใจ ที่ไม่มีใครเสียเลือดเนื้อ”
“ปล่อยเสือเข้าป่าอันตรายมากกว่า เพราะเราไม่รู้ว่าอูซอจะย้อนกลับมา เวียงขินเมื่อไหร่”
หลาวเปิงเอ่ย เจ้านางตองริ้วเงียบไป เพราะรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้เมืองเวียงขินตกอยู่ในอันตราย หลาวเปิงกุมมือข้างหนึ่งของเจ้านางตองริ้วอย่างเข้าใจ “ความรักบังคับกันไม่ได้... น้องไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องนี้”
“อูซอเคยขู่ฆ่าทุกคนที่ขัดขวางการแต่งงานของเขากับตองริ้ว ถ้าอูซอรู้ว่าตองริ้วจะแต่งงานกับพี่ซานแปง”
เจ้านางตองริ้วหวั่นวิตก
“พี่จะสู้กับอูซออย่างลูกผู้ชาย แต่จะไม่ยอมให้มันพรากเจ้านางตองริ้วไปจากพี่”
ซานแปงกุมมืออีกข้างของเจ้านางตองริ้วอย่างให้คำมั่นสัญญา เจ้านางตองริ้วยิ้มให้ซานแปง ตื้นตันใจที่เลือกรักคนไม่ผิด เจ้านางเรืองระยับแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง มองซานแปงด้วยสายตาร้ายลึก
ในรถแพรนวล แพรนวลครุ่นคิดระหว่างขับรถกลับบ้าน เผลอรำพึงออกมาเบา ๆ
“คนใกล้ตัวฉันเกี่ยวข้องกันที่เวียงขิน ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”
แหลมทองนั่งข้างคนขับ หันมามองด้วยความสงสัย แพรนวลลังเลที่จะบอกแหลมทอง
“ฉันฝันเห็นแม่อุ้ยคำเอ้ยกับป้าคำแดงที่เวียงขิน”
แหลมทองครุ่นคิดก่อนถาม “ในฝันมีคนชื่อหลาวเปิงด้วยใช่มั้ยครับ”