บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 4
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ห้องทำงานในโรงงาน ซานแปงยกแก้วใส่น้ำอ้อยมาเสิร์ฟให้แพรนวลกับเจ้านางเรืองระยับที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้รับแขกคนละตัว
“น้ำอ้อยเวียงขินครับปลูกทางชานเมือง ผมเพิ่งสั่งให้คนงานเตรียมไว้ สำหรับพิธีครัวทานน้ำอ้อยในวันแต่งงาน”
แพรนวลรับมาดื่ม ชื่นใจ “พิธีครัวทานน้ำอ้อยเป็นยังไงคะ ?”
“เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเลี้ยงบุญเลี้ยงพระและถวายน้ำอ้อยให้พระสงฆ์ คนหาบน้ำอ้อยร่วมขบวนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน พระท่านก็จะเก็บไว้ทำน้ำตาลอ้อยใช้ได้ทั้งปีครับ”
“พิธีแต่งงานของคุณซานแปงกับเจ้านางตองริ้วดูยิ่งใหญ่มากเลยนะคะ”
“สอดรู้สอดเห็น” เจ้านางเรืองระยับเอ่ยแทรกขึ้นด้วยความรำคาญ เชิดเมินหน้าไม่มองใคร บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัดของแพรนวลกับซานแปง
“ไสไม้ตรงขอบตู้ให้เรียบและได้ฉากกว่านี้อีกหน่อย” เสียงเข้มของหลาวเปิงดังมาจากด้านนอก
เจ้านางเรืองระยับแววตาเป็นประกาย รีบลุกเดินออกไปหาหลาวเปิงทันที
ในโรงงานเฟอร์นิเจอร์ เจ้านางเรืองระยับเดินออกมาจากห้องทำงาน เห็นมุมจากข้างหลัง หลาวเปิงเดินไปอีกทางด้านหนึ่งของโรงงาน “จายหลาวเปิง.. จายหลาวเปิง..”
เจ้านางเรืองระยับส่งเสียงเรียก ท่ามกลางเสียงเครื่องไสไม้และเครื่องรีดไม้ดังไปทั่วโรงงาน เมื่อมั่นใจว่าหลาวเปิงไม่ได้ยิน จึงรีบเดินตามไป
ด้านหลังโรงงาน เจ้านางเรืองระยับเดินตามมาจนทัน และรีบเข้าไปกอดหลาวเปิง เรืองระยับเสียงหวาน
“งานยุ่งเหรอคะ ?”
ชายคนที่เจ้านางเรืองระยับกอดหันหน้ามา...ไม่ใช่หลาวเปิง แต่เป็นคนงานที่แต่งตัวละม้ายคล้ายหลาวเปิงเท่านั้น เจ้านางเรืองระยับผงะ รีบปล่อยมือจากชายคนนั้น เรืองระยับเสียงกร้าว “หลาวเปิงหายไปไหน !”
บนรถหลาวเปิง หลาวเปิงขับรถพาแพรนวลลัดเลาะมาตามถนนริมหนองน้ำกว้างใหญ่ เพื่อมุ่งหน้าไปบ้านครูบุญสิงห์ แพรนวลนั่งข้างคนขับ ถามหลาวเปิงอย่างไม่สบายใจ