บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 4 หน้า 2
“เจ้านางเรืองระยับคงโกรธมาก ถ้ารู้ว่าเราไปบ้านพ่อบุญสิงห์โดยไม่บอกเธอ”
“ให้มาด้วยก็ไม่มีประโยชน์”
“ฉันไม่อยากทำให้เจ้านางเข้าใจผิด”
“เจ้านางจะเข้าใจผิดแม่หญิงแพรนวลเรื่องอะไร”
แพรนวลนึกถึงคำพูดของเจ้านางเรืองระยับเมื่อครู่ ตอนเจ้านางเรืองระยับพูดเหน็บแพรนวล
“ข้อดีของคนอเมริกันคือเคารพความสัมพันธ์ของผู้อื่น เรื่องชู้สาวหรือการแย่งแฟนชาวบ้านเป็นเรื่องน่าละอายมาก”
สายตาแพรนวลลอบมองหลาวเปิงที่กำลังขับรถอยู่ รู้สึกละอายแก่ใจ
นึกถึงตอนที่แพรนวลอึ้ง ตกตะลึง เมื่อเปิดประตูไปเจอเขตต์กำลังปลุกปล้ำนาตยาบนโต๊ะทำงาน
ใบหน้าเครียดและอึดอัดใจของแพรนวล รู้สึกเหมือนกำลังตกเป็นมือที่สามของหลาวเปิงกับเจ้านางเรืองระยับ
หลาวเปิงเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของแพรนวล จึงยื่นมือข้างหนึ่งไปกุมมือเธอด้วยความเป็นห่วง
“แม่หญิงปวดหัวอีกแล้วเหรอครับ ?”
แพรนวลรีบถอนมือออกจากมือของหลาวเปิงอย่างรวดเร็ว พยายามวางตัวออกห่างหลาวเปิงมากที่สุด
“เปล่าค่ะ” แพรนวลเลี่ยงสายตามองไปทางอื่น ทำตัวไม่ถูก หลาวเปิงรู้สึกได้ว่าแพรนวลมีท่าทีแปลก ๆ จึงหมุนพวงมาลัยเบี่ยงรถเข้าข้างทาง
ริมถนน หลาวเปิงจอดรถ แพรนวลกับหลาวเปิงหันหน้ามาถามอีกฝ่ายพร้อมกัน “แม่หญิง / คุณ”
ใบหน้าทั้งสองใกล้กันมาก ต่างคนต่างชะงักมองหน้ากัน อึ้ง ๆ แพรนวลรู้สึกตัวก่อน รีบขยับตัวให้ห่างจากหลาวเปิง “ฉันไม่ควรไปไหนมาไหนกับคู่หมั้นของคนอื่น”
“การหมั้นของผมกับเจ้านางเรืองระยับเป็นแค่คำพูดของเจ้าเมืองบุญกับเจ้า พ่อของเจ้านางที่เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ผมไม่ได้รักเจ้านาง” น้ำเสียงและสายตาจริงจังที่หลาวเปิงมองมายังแพรนวล มีความหมายบางอย่าง...ทำให้เลือดในกายแพรนวลร้อนวูบวาบอย่างแปลกประหลาด จนแพรนวลต้องหลบสายตาของหลาวเปิง
“คุณไม่สงสารเธอบ้างเหรอคะ”
“เจ้านางต้องยอมรับความจริง เลิกหวังในเรื่องชีวิตคู่ที่เป็นไปไม่ได้”
แพรนวลเลื่อนมือขวาไปกุมนิ้วนางข้างซ้ายที่ว่างเปล่าไร้แหวนแต่งงาน แต่ในความว่างเปล่านั้น... มันคือความจริงที่ต้องยอมรับว่าเธอมีคู่ครองแล้ว
ห้องพักในโรงพยาบาล เขตต์นอนหลับอยู่บนเตียง ขณะพยาบาลปรับปริมาณน้ำเกลือให้พอเหมาะ เสร็จแล้วจึงเดินออกไปจากห้อง เขตต์ลืมตาลุกขึ้น มองจนแน่ใจว่าพยาบาลเดินไปที่อื่น รีบถอดสายน้ำเกลือออกจากแขนตัวเอง