บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 4 หน้า 5
แพรนวลมองหลาวเปิงอย่างนึกสะท้านใจ เพราะหลาวเปิงไม่มีวันรู้เลยว่าอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้า ดินแดนอันงดงามด้วยธรรมชาตินี้ จะต้องอยู่อย่างคับแค้นและหมดหวังเรื่องเสรีภาพ
“ผมทำให้แม่หญิงไม่สบายใจรึเปล่าครับ ?”
หลาวเปิงเอ่ยปากถาม เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าเป็นกังวลของแพรนวล “ฉันแค่มองอะไรเพลิน ๆ ค่ะ”
“ผมจะพาแม่หญิงไปกาดหลวง แวะซื้อผลไม้ไปฝากพ่อบุญสิงห์ก่อน”
“กาดหลวง” แพรนวลสนใจ “ตลาดใหญ่ของเวียงขินน่ะเหรอคะ ?”
อูซอบอกอองเฮียนอย่างมีแผน “ตามมันไป แต่อย่าให้รู้ตัว”
กาดหลวงในเวียงขิน บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยชาวบ้านเดินจับจ่ายซื้อของกินของใช้กันขวักไขว่ ส่งเสียงจ้อกแจ้กทักทายกัน ยิ้มแย้มอัธยาศัยดี แพรนวลเดินตามหลาวเปิงเข้ามา หันมองข้าวของมากมายอย่างละลานตา
“กาดหลวงเป็นแหล่งรวมสินค้าท้องถิ่นและสินค้าที่นำมาจากหลายหัวเมืองในล้านนา เมืองอโนทยาน เมืองมัณฑะเลย์ และของป่าจากชนเผ่าต่าง ๆ”
แพรนวลสังเกตเห็น ชาวบ้านแทบทุกคนที่เดินสวนมาต่างหลีกทางให้หลาวเปิง หรือยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ชาวเวียงขินเคารพคุณมากนะคะ”
“ทุกคนให้เกียรติเพราะผมเป็นลูกบุญธรรมเจ้าเมืองบุญครับ”
แพรนวลพยักหน้าเข้าใจ ก่อนหันไปเห็นแผงขายผ้าคลุมไหล่ทอมือลายพื้นเมือง จึงปรี่เข้าไปดูด้วยความชื่นชอบ “ผ้าคลุมไหล่พื้นเมืองสวยมากเลยค่ะ”
หลาวเปิงหยิบผ้าคลุมไหล่พื้นเมืองลายงดงามมาคลุมไหล่ให้แพรนวล “ของขวัญต้อนรับแม่หญิงครับ”
แพรนวลเกรงใจ “แต่ฉัน..”
“ได้โปรดรับไว้เถอะ” แววตาขอร้องของหลาวเปิงทำให้แพรนวลปฏิเสธไม่ได้ จึงจำเป็นต้องรับอย่างเสียไม่ได้
“ขอบคุณนะคะ” หลาวเปิงยิ้มดีใจที่แพรนวลยอมรับของขวัญ อูซอกับอองเฮียนแอบมองหลาวเปิงกับแพรนวลอยู่ข้างร้านขายของ สายตาร้ายน่ากลัวมาก
หน้าบ้านครูบุญสิงห์ หลาวเปิงถือชะลอมผลไม้ยืนอยู่หน้าเรือนโบราณหลังใหญ่ตั้งอยู่ในหมู่ไม้ยืนต้นซึ่งให้ความร่มเย็นกับบริเวณรอบบ้าน โดยมีแพรนวลใจคอไม่ดีเมื่อต้องเจอกับครูบุญสิงห์ บุคคลที่เธออ้างถึงแต่ไม่เคยรู้จักเลยสักนิด คำเอ้ยในชุดชาวบ้านล้านนา มาเปิดประตูเล็กหน้ารั้วบ้านให้หลาวเปิงด้วยความดีใจ