บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 9 หน้า 2
“พวกเราต้องทนให้คนพาลมารังแกฝ่ายเดียวเหรอครับ”
“ผมจะส่งทหารมาช่วยคุ้มครองในพิธีแต่งงานตอนกลางวัน แต่ตอนค่ำทหารต้องกลับไปประจำค่าย”
“เท่านี้ก็มีน้ำใจกับเรามากแล้วครับ”
เจ้านางตองริ้วกับซานแปงยกมือไหว้ขอบคุณพันตรีประกิตด้วยความซาบซึ้ง
“ขอบพระคุณในความเมตตาของผู้พันมากนะคะ”
“เรียนเชิญพันตรีประกิตและทุกคน มาร่วมงานแต่งงานของเราด้วยนะครับ”
“ถ้าไม่ติดงาน ผมต้องมาร่วมยินดีแน่นอน”
เจ้านางเรืองระยับเห็นแพรนวลลอบมองนายต่วนเป็นระยะ นึกหมั่นไส้ จึงเอ่ยแทรกขึ้น
“พูดแต่เรื่องคนร้าย ไม่พูดถึงนางนกต่อบ้าง”
“เจ้านางเรืองระยับหมายถึงใครครับ ?”
“ผู้หญิงไทยที่ไม่มีใครรู้จักไงคะ” เจ้านางเรืองระยับพยักพเยิดไปที่แพรนวล ทุกสายตาจึงจ้องมองไปยังแพรนวล
“คุณแพรนวลเป็นครูไทยคนใหม่ที่มาช่วยงานผม ไม่มีทางเป็นสายลับให้ใครหรอกครับ”
แพรนวลหันมามองหลาวเปิง อึ้ง งง ไม่คาดคิดว่าครูบุญสิงห์จะออกรับแทน เจ้านางตองริ้วยิ้มชื่นพลอยยินดีไปด้วย “พ่อบุญสิงห์รับรองคุณแพรนวลแล้ว พี่เรืองระยับคงสบายใจนะคะ”
เจ้านางเรืองระยับตวัดสายตาคมจับจ้องความผิดปกติที่แพรนวลซ่อนไว้อย่างมิดชิด
“ก็เชิญครอบครัวคุณแพรนวลมาร่วมงานแต่งงานด้วยสิ”
“ช่วงสงครามมีแต่อันตราย”
“แพรนวลมาเวียงขินคนเดียวได้ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัว”
“พูดกันไปก็ไม่รู้เรื่อง อย่าเสียมารยาทต่อหน้าผู้พันเลย” หลาวเปิงเตือนเจ้านางเรืองระยับอย่างเหลืออด
เจ้านางเรืองระยับเชิดหน้าสบตาหลาวเปิงอย่างไม่ครั่นคร้าม แต่จำต้องเก็บกลั้นความไม่พอใจไว้ภายใต้ใบหน้าที่งดงาม มีความเกรงใจพันตรีประกิตกับครูบุญสิงห์อยู่บ้าง
หลาวเปิงยกมือไหว้ขอโทษครูบุญสิงห์ด้วยรู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก
“ขอโทษที่พ่อบุญสิงห์ต้องพูดปดเพราะผม”
บุญสิงห์ รับไหว้ “เราคนกันเอง.. ผมเต็มใจช่วย” ครูบุญสิงห์สบสายตากับพันตรีประกิตและซานแปง ยิ้มรู้กัน
หลาวเปิงอ่านสีหน้าของทั้งสาม เริ่มสงสัย
“ซานแปงแอบให้คนไปส่งข่าวบอกผมที่บ้านว่าคุณแพรนวลกำลังเดือดร้อน”