บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 9 หน้า 3
“ผมคุยธุระกับอยู่ครูบุญสิงห์ก็พลอยรู้เรื่องไปด้วย”
“ฉันก็สงสัยในตัวแม่หญิงแพรนวล แต่ฉันเชื่อในการตัดสินใจของนาย”
“ผมรับรองได้ว่าแม่หญิงไม่ใช่คนร้าย”
“ทุกคนต่างก็มีความลับที่บอกไม่ได้”
พันตรีประกิตสงสัย “ทำไมทหารอูซอถึงปรักปรำคุณแพรนวล”
พันตรีประกิตมองทหารของอูซอที่ถูกคุมขังผ่านลูกกรงเหล็ก ไกลจากจุดที่ยืนเล็กน้อย หลาวเปิง ซานแปง ครูบุญสิงห์ก็สงสัยเช่นกัน
โถงรับแขกในหอคำ เจ้านางเรืองระยับนั่งเชิดอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดไม่พอใจ ขณะจันสม ทองเพ็ง และเหล่านางในหอกำลังช่วยเจ้านางตองริ้วจัดชุดน้ำช าและของว่างไว้บนโต๊ะรับแขกให้กับพวกพันตรีประกิต เจ้านางตองริ้วยิ้มแย้ม หันไปบอกเจ้านางเรืองระยับ “ชุดน้ำชาที่พี่เรืองระยับเอามาจากอังกฤษสวยมากเลยนะคะ”
“น้องตองริ้วดูมีความสุขที่แพรนวลพ้นผิด” เจ้านางตองริ้วเข้ามานั่งข้าง ๆ เจ้านางเรืองระยับ
“คุณแพรนวลเป็นคนจิตใจดี ตองริ้วอยากให้พี่เรืองระยับเปิดใจ...”
เจ้านางเรืองระยับลุกขึ้นทันที ไม่ยอมฟังให้จบ แล้วเดินผละไปอย่างไม่แยแสใคร ทองเพ็งละมือจากงาน รีบตามไปรับใช้เจ้านางเรืองระยับ เจ้านางตองริ้วอ่อนใจ
ลานลั่นทมในหอคำ นายต่วนยืนมองช่อดอกลั่นทมบนต้นมากมาย ซึ่งบานกระจ่างเห็นสีขาวนวลเจิดจ้าท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามสาย แพรนวลเข้ามา พยายามหาโอกาสใกล้ชิดพ่อ
“นึกว่าคุณต่วนไปดูนักโทษกับหลาวเปิง”
“ผมสนใจแต่การค้า ไม่ยุ่งเรื่องการทหารครับ”
“ท่าทางคุณต่วนจะชอบดอกลั่นทม”
“บางคนบอกว่ากลิ่นดอกลั่นทมหอมเอียนจนทำให้เวียนหัว แต่มันทำให้ผมรู้สึกสงบและผ่อนคลาย”
“พ่อเด็ดดอกลั่นทมมาวางในเปลให้ฉันตั้งแต่เกิด ทำให้ฉันชอบดอกลั่นทมเหมือนพ่อ”
“คุณแพรนวลกับคุณพ่อคงสนิทกันมาก”
แพรนวลมองนายต่วน รับนัยน์ตาเศร้าของแพรนวล นึกย้อนถึงอดีตอันนานแสนนาน
อดีต หน้าบ้านนายต่วนที่เชียงราย แพรนวลวัย 4 ขวบ ปราณียกกระเป๋าเสื้อผ้าใส่ท้ายรถ หวังจะไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด แพรนวลมองผ่านต้นลั่นทมไปเห็นนายต่วนยืนมองอยู่บนระเบียงบ้านด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง