บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 3
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนาบทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
โรงพยาบาล ห้องพักฟื้นเขตต์ ภาคกำลังคุยกับหมออยู่มุมหนึ่ง เขตต์นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงเริ่มขยับรู้สึกตัว หน้าผากด้านขวามีผ้าปิดแผลที่เกิดจากการกระแทกพวงมาลัยเพียงรอยเดียว “แพร...”
ภาคกับหมอหันไปเห็น รีบปรี่เข้าไปหาเขตต์ “เขตต์... เป็นยังไงบ้าง ?”
“แพรอยู่ไหน ?” เขตต์หันมองจนทั่วห้อง “เมียผมอยู่ที่ไหน ?”
เขตต์เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียง ยันตัวเองลุกขึ้นแต่ถูกภาคห้ามไว้ “หมอยังไม่ให้ขยับตัวตอนนี้”
“ผมจะไปหาแพร !”
เขตต์ลุกขึ้นด้วยสภาพมึน ๆ เพิ่งฟื้นจากการหมดสติเพราะศีรษะกระแทก ไม่ฟังเสียงห้ามของภาค
“แกต้องรักษาตัวก่อน ยังไปไหนไม่ได้”
“อย่ายุ่งกับผม!” เขตต์ผลักภาคจนเสียหลักไปชนอุปกรณ์การแพทย์ล้มระเนระนาด แล้วจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง แต่ถูกบุรุษพยาบาลและพยาบาลช่วยกันจับตัวเขตต์ไว้ “ปล่อย !”
เขตต์เริ่มคลั่ง หมอพยักหน้าบอกบุรุษพยาบาลและพยาบาลให้พาตัวเขตต์กดลงนอนบนเตียง เขตต์พยายามดิ้นรนอาละวาดเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ “ผมจะไปหาแพร... ผมจะไปตามแพรกลับบ้าน !!”
“สงบสติอารมณ์หน่อยสิเขตต์”
“ปล่อยผม !!”
ปราณีเปิดประตูเข้ามาพอดี เห็นเขตต์กำลังโวยวายและดิ้นแรงขึ้น จนหมอต้องตัดสินใจฉีดยาผ่านทางสายน้ำเกลือให้เขตต์ “หมอจำเป็นต้องให้ยานอนหลับ เพื่อให้คนไข้พักผ่อน”
“ขอบคุณครับ” เขตต์ดิ้นแรงอยู่อีกสักพัก ก็เริ่มมีท่าทีอ่อนลง แววตาเคลิ้มพร่ำเพ้อหาแพรนวล
“แพร... กลับมาหาผมนะ ผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีแพร...”
ปราณีมองเขตต์ด้วยความสลดใจ
หน้าห้องพักฟื้นเขตต์ ปราณียืนเงียบฟังอาการของเขตต์จากภาค
“ศีรษะเขตต์กระแทกพวงมาลัยอย่างแรงจนหมดสติ มีอาการปวดหัวเป็นระยะ แต่ยังตรวจไม่พบความผิดปกติ”
“ปลอดภัยก็ดีแล้ว” ภาคมองสีหน้าเครียดของปราณีอย่างสองจิตสองใจ ก่อนเอ่ยปาก