บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 3 หน้า 5
“อูซอเป็นคนชอบเอาชนะ มันต้องบุกเข้ามาชิงตัวน้องตองริ้วแน่”
“มีวิธีไหนที่จะทำให้เจ้านางตองริ้วรอดพ้นจากเงื้อมือของอูซอบ้าง”
ซานแปงกลัดกลุ้มใจ เป็นห่วงเจ้านางตองริ้วมาก หลาวเปิงครุ่นคิดสักพักก่อนนึกขึ้นได้ “แต่งงาน !”
หลาวเปิงสบตาซานแปงด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง
“ถ้านายแต่งงานกับน้องตองริ้ว อูซอก็ไม่มีสิทธิ์พรากภรรยาของคนอื่น”
สายตาเปล่งประกายมีความหวังของซานแปง เห็นด้วยกับความคิดของหลาวเปิง
กลางวัน บรรยากาศตลาดในเมืองเชียงราย ในร้านชุดพื้นเมืองในตลาด เจ้าของร้านแนะนำแพรนวลด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ต้องลองไปถามที่ร้านเพ็ญสุขค่ะ ที่นั่นมีของเก่าจากเวียงขินเยอะ เพราะพ่อเจ้าของร้านเคยทำการค้ากับชาวเวียงขินสมัยสงครามโลก”
แพรนวลระงับความตื่นเต้นไม่ได้ เพราะอยากรู้เรื่องราวของเวียงขินในสมัยสงครามโลกมาก
“พ่อเจ้าของร้านเพ็ญสุขก็รู้เรื่องในเวียงขินดีสิคะ”
ร้านเพ็ญสุข ป้าเพ็ญสุขเจ้าของร้านแต่งกายแบบชุดชาวเหนือยิ้มให้แพรนวลอย่างอัธยาศัยดี
“พ่อของป้าตายหลังสงครามโลก แต่ร้านเราก็ยังค้าขายกับชาวเวียงขินมาตลอด”
สีหน้าแพรนวลผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะกวาดสายตามองภายในร้านที่เหมือนโกดังเก็บของขนาดใหญ่มากกว่าร้านขายของเก่า แหลมทองเดินดูของเก่ามากมายหลายอย่างภายในร้านอย่างแปลกตาแปลกใจ
“ที่นี่มีชุดเก่าแบบพวกเจ้านายหรือคนชั้นสูงของเวียงขินมั้ยคะ”
“คนชอบสะสมของเก่ามาซื้อไปหมดแล้วค่ะ”
สีหน้าผิดหวังอีกครั้งของแพรนวลทำให้ป้าเพ็ญสุขอยากพูดคุยให้รู้สึกดีขึ้น
“พ่อของป้าเคยมีเสื้อเจ้านายเยอะมาก เสื้อผ้าบางชุดเป็นแบบไทใหญ่ ไทเขินหรือแบบปะเด็ง แต่ผ้าที่ใช้ตัดเย็บมาจากอังกฤษ เพราะตอนนั้นปะเด็งเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษ”
“มิน่า...คนในหอคำถึงได้ใช้ชีวิตแบบผู้ดีอังกฤษ”
เสียงรำพึงของแพรนวลดังพอที่จะทำให้ป้าเพ็ญสุขหยุดฟังเธอ แพรนวลรีบกลบเกลื่อนถาม
“ฉันจะหาชุดชาวเวียงขินได้จากที่ไหนบ้างคะ ?”
ป้าเพ็ญสุขเห็นความต้องการของแพรนวล มองรูปร่างแพรนวลอย่างชั่งใจ
“ป้ามีชุดเก่าเก็บรักษาไว้อย่างดีชุดหนึ่ง แต่เสื้อมันขาดเยอะ”
“ถ้าซ่อมได้ ฉันจะขอซื้อค่ะ” ป้าเพ็ญสุขเดินหายเข้าไปหลังร้านสักพัก จึงเดินกลับมาพร้อมถือห่อกระดาษสี