บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 3 หน้า 3
“ผมไม่มีวันเบื่อผู้หญิงที่ผมรักที่สุด.. รักจนหมดใจ”
เขตต์ประทับริมฝีปากที่แก้มแพรนวลเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เลื่อนริมฝีปากไปซอกหูและลำคอของเธอ แพรนวลหลับตาพริ้ม เคลิบเคลิ้มไปด้วยแรงพิศวาสและแรงปรารถนา
ห้องนอนหลาวเปิง เวียงขิน แพรนวลหลับตาเคลิ้ม ราวกับต้องมนตราแห่งรัก ชายหนุ่มดึงแพรนวลมากอดแนบชิด ประพรมจูบไปตามแก้มนวล แพรนวลหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามคำเรียกร้องของหัวใจ
“แม่หญิงแพรนวล...”
แพรนวลเสียงเคลิ้ม “คะ”
แพรนวลชะงัก นึกคุ้นในน้ำเสียง ก่อนจะลืมตาแล้วพบว่าชายหนุ่มที่เธอกอดจูบอยู่บนเตียงเมื่อครู่ไม่ใช่เขตต์
แพรนวลตกใจ “หลาวเปิง !”
แพรนวลสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดขณะนั่งอยู่บนเตียง แพรนวลแปลกประหลาดใจและร้อนผ่าวที่ใบหน้าด้วยความอาย ที่จู่ ๆ หลาวเปิงก็แทรกเข้ามาในความคิดอย่างไม่รู้ตัว เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามา จนผ้าม่านหน้าต่างพลิ้วไหวไปตามแรงลม แพรนวลเห็นลวดลายที่หัวเตียงหมุนวน ๆ ๆ ไปพร้อมเสียงลมหวีดหวิวนั้น แพรนวลตกใจกับสิ่งที่เธอเห็น ก่อนจะตั้งสติเพ่งมองแผ่นไม้สลักลวดลายบนหัวเตียงอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ คราวนี้...ทุกอย่างกลับเป็นปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในใจของแพรนวลเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ต้องการคำอธิบาย เสียงหลาวเปิง “เตียงนี้มีเพียงหลังเดียว ไม่มีทางเหมือนกัน”
แพรนวลมองเตียงไม้และเสาสูงทั้งสี่ด้านของมุมเตียงอย่างพิจารณา มั่นใจมาก
“ต้องเป็นเตียงเดียวกันแน่”
โถงบ้านที่เชียงราย คำแดงละมือจากการเช็ดทำความสะอาดตู้โชว์ หันมาบอกแพรนวล
“พ่อเลี้ยงต่วนเคยบอกแค่เตียงที่คุณแพรนอนอายุร้อยกว่าปี แต่ไม่เคยเล่าประวัติเตียงให้ป้าฟัง”
“มีใครพอจะรู้เรื่องเตียงโบราณหลังนี้อีกมั้ยคะ”
“แม่คำเอ้ย..แม่ของป้าน่าจะรู้ เพราะเคยเป็นบ่าวรับใช้ครูไทยที่เวียงขิน และขอตามมารับใช้พ่อเลี้ยงต่วนที่เชียงรายหลังสิ้นสงคราม แต่ตอนนี้แม่นอนอยู่โรงพยาบาลเพราะโรคชรา หลง ๆ ลืม ๆ จำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว”
“น่าเสียดาย”