บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 3 หน้า 4
แหลมทองวิ่งจ้ำอ้าวเข้ามาหาแพรนวล “พร้อมแล้วคร้าบ...”
“จะอู้งานไปไหนอีกไอ้แหลม !”
แหลมทองวิ่งมาเบรกเอี้ยด...แทบจะชนคำแดง “ก็อู้งานไปทำงานนี่แหละ”
“เอ๊ะ! ไอ้นี่” แหลมทองกระโดดหลบไป กระโดดหลบมา ราวกับจะหลบฝ่ามือคำแดง “ข้ายังไม่ได้ตี”
แหลมทองยิ้มทะเล้น “ซ้อมไว้ก่อน แหะ ๆ”
คำแดงจิกสายตาใส่แหลมทองอย่างหมั่นไส้ จนแพรนวลอดขำป้ากับหลานทั้งสองไม่ได้
“แพรอยากได้ชุดพื้นเมืองแบบเวียงขินค่ะ จะลองไปถามร้านเดิมเมื่อวาน”
แพรนวลบอกกับแหลมทอง “รีบไปเถอะแหลม เดี๋ยวกลับมาไม่ทัน”
แหลมทองสงสัย “ไม่ทันอะไรครับ”
แพรนวลกลัวกลับมาไม่ทันเวลาตื่นเช้าที่เวียงขิน แต่ไม่อยากเล่าเรื่องที่ย้อนเวลาไปเวียงขินให้ทุกคนฟัง จึงรีบดันหลังแหลมทองพากันเดินออกไป คำแดงมองตามแพรนวลอย่างแปลกใจ
กลางคืน ที่ดงไผ่ หลาวเปิงซ้อมเชิงดาบคู่กับต้นไผ่ ด้วยท่วงท่าที่อ่อนช้อยสวยงาม แต่แฝงชั้นเชิงการต่อสู้แห่งวิชาดาบล้านนาอันทรงพลัง
หลาวเปิงตะลึงเมื่อเจอแพรนวลครั้งแรกที่ลานลั่นทม
หลาวเปิงพยายามสลัดความคิดนี้ออกไป ด้วยการหมุนตัว ตวัดดาบคู่ฟาดฟันต้นไผ่อย่างคล่องแคล่ว ว่องไว
หลาวเปิงจับจ้องมองกิริยาท่าทางของแพรนวล ราวกับจะจดจำตัวตนของแพรนวลไว้ให้มากที่สุด
หลาวเปิงกระโดดหันหลัง ตวัดดาบคู่ฟาดต้นไผ่สามต้นที่อยู่ด้านหลัง ด้วยสับสนในความรู้สึกตัวเอง จนต้นไผ่ทั้งสามหักเรียงกันทีละต้น ฝีเท้าใครบางคนก้าวเข้ามาเหยียบใบไผ่แห้งทางด้านหลัง หลาวเปิงได้ยิน แสร้งทำเป็นไม่สนใจ กระชับดาบทั้งสองในมือแน่น รอจังหวะที่เสียงฝีเท้านั้นเดินใกล้เข้ามาจึงหมุนตัวกลับไปพร้อมเงื้อดาบเข้าใส่ “ใคร” ซานแปงยกดาบของตัวเองขึ้นมารับดาบของหลาวเปิงไว้ได้อย่างหวุดหวิด
“ฝีมือไม่เคยตกเลยนะ”
“ซานแปง ?” หลาวเปิงลดดาบลงอย่างหอบเหนื่อย
โถงในที่พัก โรงงานเฟอร์นิเจอร์ ซานแปงมองหลาวเปิงวางดาบคู่ที่เก็บเข้าฝักแล้วไว้ข้างตัว
“นอนไม่หลับเพราะเรื่องเจ้านางตองริ้ว จนต้องออกไปซ้อมเจิงดาบกลางดึกเลยเหรอ”
“เป็นห่วงความสงบสุขของชาวเมืองเวียงขินมากกว่า”
หลาวเปิงสีหน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อนึกถึงคนที่อันตรายอย่างอูซอ