บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 1
ปีพ.ศ 2535 หน้าบ้านพักเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ท่ามกลางผืนป่า พิภพเปิดประตูเข้าบ้านมาอย่างรีบร้อน ท่าทางลุกลี้ลุกลน ในมือกอดซองสีน้ำตาลที่มีหลักฐานไว้แน่น ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์บ้าน ขึ้นมาหมุนโทรหาใครบางคนอย่างรีบร้อนด้วยน้ำเสียงอันสั่นอย่างกลัวๆ “ฉันได้หลักฐานมาแล้ว รีบมารับด้วย”
พิภพวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับมองหาที่ซ่อนซองหลักฐานอย่างร้อนรน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่ที่โต๊ะ พิภพหยิมาอ่านจดหมายด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเนื้อความในจดหมายว่าลูกถูกจับเป็นตัวประกัน พิภพวิ่งออกมาที่หน้าบ้านพัก มองไปที่ยอดเขา เห็นไฟป่ากำลังลามอยู่ เขามองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจสุดขีด
พิภพเอาผ้าชุบน้ำปิดจมูก กึ่งเดินกึ่งวิ่งรีบเข้าป่าไปยังที่กำลังเกิดไฟไหม้ พยายามหาใครบางคน ท่าทางร้อนรน โดยมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตามมา พิภพรู้สึกได้ว่ามีคนตามหาหันกลับมามอง
พิภพเห็นชายชุดดำใส่หน้ากากกันพิษ สี่ห้าคน เข้ามาล้อมพิภพไว้อย่างเร็ว หนึ่งในชายชุดดำถอดหน้ากากออก พิภพมองคนร้ายถอดหน้ากากออก เห็นคนร้ายก็ตกใจ ไม่อยากเชื่อ “แกเองเหรอะ แกคือเอเดน”
เสียงปืนดังปังก้องไปทั่วป่า มองเห็นนกบินแตกรัง
ณ อนุสรณ์สถานเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ ตรงแท่นอนุสรณ์สีดำ ที่จารึกชื่อไว้ว่า “อนุสรณ์ นายพิภพ คุณเดช เจ้าหน้าที่ป่าไม้ เสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ 25 เมษายน 2535”
พสุในวัย 8 ขวบ ถาวรและยิ่งยศ เอาดอกไม้มาวางไว้อาลัย บรรยากาศเศร้าเสียใจ
พสุมองแท่นอนุสรณ์ด้วยสีหน้าเศร้าๆ ถาวรเหลือบมาเห็นพอดี ย่อตัวลงไปจับไหล่ทั้งสองข้างของพสุ “ดินฟังพ่อให้ดีนะ ลุงภพเป็นข้าราชการที่ดี รักแผ่นดิน รักผืนป่า พ่อเชื่อว่าลุงภพต้องไม่เสียใจ ที่ลุงได้เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องสิ่งที่เค้ารัก”
พสุในวัยเด็ก ปาดน้ำตา มองป้ายชื่อพิภพด้วยความชื่นชม แววตามุ่งมั่น “โตขึ้นผมอยากเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้เหมือนคุณลุงครับพ่อ”
ที่ประเทศออสเตรเลีย ภูริช สุทธิรัตนากร ฝึกศิลปะป้องกันตัวหลายอย่าง มีทั้งฝึกท่ามวยไทยอย่างเข้มแข็งและสง่างาม ฝึกยิงปืน โดยการวิ่งและหลบตามมุมอย่างคล่องแคล่ว รวมทั้งฝึกกังฟูบนพื้นสนามที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง พอภูริชเคลื่อนไหวร่างกาย เท้ากวาดไปที่พื้น ใบไม้ก็ปลิว ภูริชฝึกไป ท่ามกลางใบไม้ร่วงลงมาประปราย แล้วจบด้วยท่าโดดถีบตัวลอยใส่ต้นไม้แล้วม้วนตัวมาจบท่าเท่กับพื้น พร้อมๆ กับใบไม้ร่วงกราวตามลงมา